Jarenlang stond ons leven in het teken van kinderen krijgen: ofwel door zwanger te worden, ofwel door een kindje te adopteren. Wat ik me herinner uit die tijd, is dat we ons steeds weer lieten meeslepen en doorgingen tot het uiterste. We wilden alles geprobeerd hebben en hadden geen tijd te verliezen.

In het begin wilden we niemand vertellen dat we ‘bezig waren’ met kinderen. Het was natuurlijk veel leuker om opeens te vertellen dat we een kindje kregen. Maar hoe langer het duurde, hoe moeilijker het te verbergen was. En hoe eenzamer het ook voelde om er niet over te praten. In die tijd had ik vooral steun van vrouwen die hetzelfde doormaakten als ik.

Onze kinderwens is uiteindelijk vervuld met de adoptie van twee kinderen. Als geen ander besef ik me hoe veel geluk we hebben gehad. En het kost me weinig moeite om terug te halen hoe heftig de tijd van het wachten en (wan)hopen was. Daarom steun ik graag jonge vrouwen die nu in een soortgelijke situatie zitten.

Vrouwen zoals jij. Gun jezelf een stap vooruit. Door meer naar buiten te gaan, zal je meer tot rust komen. En krijg je ruimte voor nieuwe ideeën.