Mijn persoonlijke ervaringen met rouw

PLan je gratis kennismakingswandeling
Amper 26 was ik. Ik kwam terug in mijn kantoor na een training: 17 gemiste oproepen.
Een paar keer mijn ouders, een keer de buurvrouw. Ik belde naar huis: in gesprek. Daarna de buurvrouw, maar een vreemde nam op. Die zei: ‘Volgens mij is je vader verdronken.’ Ik lachte verward en zei: ‘Dronken? O jee!’
En toen hij weer, zacht: ‘VERdronken’.
Papa was vroeg van zijn werk gekomen om nog even te kunnen schaatsen, maar zakte erdoorheen. Pas een dag later werd hij teruggevonden door duikers van de brandweer.
Gerard Rouweler, 60 jaar.
 
Ik heb het al zo vaak verteld, toch krijg ik nu opnieuw de tranen in m’n ogen. Meer dan 20 jaar later.
Ik mis mijn vader. Ik heb natuurlijk vele herinneringen aan hem, maar weet toch bijna niet meer hoe hij was, hoe hij voelde. En ik had zo graag geweten hoe hij nú was geweest.
Mijn rouw was letterlijk rauw. Echt allesverslindend.
Het allerergste wat ik me toen kon voorstellen, was gebeurd. Mijn vader was dood. Onze levens leken volledig te zijn geruïneerd.
Bij mij kwam woede naar boven.
Ik kon na een tijdje niet meer huilen, maar was boos, zo boos. Op iedereen die niet goed reageerde. Iedereen die liep te feesten. Iedereen die te veel herrie maakte. Van een feestbeest die dol was op drukte en gezelligheid en bruisende steden, werd ik – ja wat werd ik? Misschien wel meer mezelf. Maar dat zeg ik nu.
In die tijd schreef ik schriften vol.
Deels in pure wanhoop hoe ik kon leven zonder papa, hoe erg ik hem miste. Hoe afschuwelijk het was voor mijn moeder, mijn broer en zusje. Een tijd lang woonde iedereen weer in het ouderlijk huis en ging er niemand naar het werk. Achteraf gezien was mijn hele losmaakproces van kind naar puber naar jonge volwassenen opeens gestokt. Ik was weer thuis. En zorgde ik nou voor mijn moeder, of zorgde zij voor mij? 26 was ik.
Mijn redding was dat ik de zomer voor het plotselinge overlijden van mijn vader, Paul ontmoet had.
Een rustige, stabiele factor in deze roerige tijd. Hij had zelf geen verdriet, en steunde mij volledig. Al gauw gingen we op reis en maakten we plannen voor de toekomst. We kochten een huis en waren klaar voor kinderen.
Toen kwam rouwervaring twee: we werden niet zwanger.
Jarenlang zaten we in een slopend fertiliteitstraject en probeerden we door het woud van adoptie heen te bikken. Het was een rollercoaster van hoop en teleurstelling. Een rouw die zich langzaam opbouwde, van teleurstelling (ach, dan gaan we nog een keer een verre reis maken) naar wanhoop (word ik ooit nog moeder?)
Lees verder hoe dat bij mij ging
Plan hier je gratis kennismaking
wil je meer weten over wandelcoaching?
Na de wandelcoaching
  • Heb je inzicht in je rouwproces
  • Geef je jezelf de tijd, rust en ruimte om te leren omgaan met je gemis
  • Maak je keuzes die recht doen aan jouw gevoelens
  • Weet je wat je nodig hebt om verder te kunnen
  • Kun je steun vragen van je omgeving
  • Weet je wat je belangrijk vindt in het leven
  • Heb je een klein, hoopvol luikje opengezet naar de toekomst

Ja, ik ga mee!

Karlijn

‘Het raakte me te horen, dat Moniek zei dat de natuur niet oordeelt.
Omdat ik in mijn omgeving niet meer altijd mijn verhaal durf te delen, luchtte dat enorm op!’

Maartje

“Bedankt voor de mailtjes over de verliescirkel. Dat helpt!”

“Dit
Privacy Settings
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google