Ik ben Moniek Rouweler, 49 jaar en ik woon met mijn man en onze twee in Afrika geboren kinderen in Eindhoven.
Toen mijn ouders vroeger met mij het bos in gingen, wilde ik er niks van weten. Nu doe ik niks liever!
Elke dag trek ik eropuit voor een wandeling.
Natuurlijk met mijn coachees, soms met een vriendin en ook gewoon in mijn eentje. Met wie ik ook loop: ik luister. Ik luister om te horen wat er in de ander leeft. Oprechte aandacht vind ik belangrijk in het contact met anderen.
Om die reden doe ik maximaal twee wandelcoachings per dag.
Zo kan ik me in alle rust verbinden met degene met wie ik wandel. Ik ben er voor jou.
Ik geef je de ruimte om te vertellen wat je doormaakt.
In de wandelcoaching draait alles om jou en je verlies. Je hoeft je niet groot te houden of over andere dingen te praten. Alles mag er zijn: deze tijd is voor jou. Wandelcoaching brengt je daardoor iets heel anders dan een wandeling met een vriendin.
Vaak willen mensen je troosten, zodat je niet meer verdrietig bent.
Maar zo werkt het niet. Je hebt een verdriet dat zo groot is, dat het nu bijna niet te dragen is.
Ik kom niet met adviezen of geruststellingen.
Ik kan je verdriet niet overnemen of wegmaken. Dat hoeft ook niet. Je hoeft niet ‘gerepareerd’ te worden, je mag verdrietig en bang of boos zijn.
Ik loop een stukje met je mee, waarna je weer zelf verder kunt. Met nieuwe inzichten en op eígen kracht.
Maar zo werkt het niet. Je hebt een verdriet dat zo groot is, dat het nu bijna niet te dragen is.
