Ik ben Moniek Rouweler, 49 jaar en ik woon met mijn man en onze twee in Afrika geboren kinderen in Eindhoven.
Toen mijn ouders vroeger met mij het bos in gingen, wilde ik er niks van weten. Nu doe ik niks liever!
Elke dag trek ik eropuit voor een wandeling.
Soms alleen, dan weer met een vriendin of een coachee. Met wie ik ook loop: ik luister. Ik luister om te horen wat de ander zegt en wat er in de ander leeft. Oprechte aandacht vind ik prettig en belangrijk in het contact dat ik heb met anderen.
Om die reden doe ik maximaal twee wandelcoachings per dag.
Ik begrijp haast niet hoe andere therapeuten dat doen, met een bomvol dagprogramma! Ik kies er bewust voor tijd te reserveren tussen de gesprekken. En om alle tijd en aandacht te geven aan degene met wie ik wandel. Aan jou!
Ik geef je alle rust en ruimte om te vertellen wat je doormaakt.
Dat is heel anders dan wanneer je met een vriendin wandelt. Dan vraag je toch na vijf minuten: ‘En, hoe is het met jóu?’
Ik kom niet met adviezen of geruststellingen.
Ik kan je verdriet niet overnemen of wegmaken. Dat hoeft ook niet. Je hoeft niet ‘gerepareerd’ te worden, je mag verdrietig en bang of boos zijn. Vaak willen mensen je troosten, zodat je niet meer verdrietig bent. Maar zo werkt het niet.
Ik luister met volle aandacht, ik ben er helemaal voor jou.
Ik loop een stukje met je mee, waarna je weer zelf verder kunt. Met nieuwe – of teruggevonden – inzichten en natuurlijk op eígen kracht!
PS: Wist je dat je in een paar wandelingen al veel kunt bereiken?
Mensen die ik eerder begeleidde, zeiden dat ik op dat moment de enige was die ze echt begreep. En dat het fijn was hun zorgen te delen met iemand die zelf geen verdriet had (zoals een moeder of een zus). Ik ben blij dat ik dit voor hen kan betekenen. Jij kunt deze steun ook ervaren.