Eén van mijn coachees verloor haar kindje bij een zwangerschap van 37 weken, een immens verdriet. Daarna is het niet meer gelukt om zwanger te worden. Ze is inmiddels 42 en er is niet veel meer mogelijk. Zij wil alles proberen, maar haar partner ziet dat niet meer zitten.
Er was nog één mogelijkheid, een behandeling in het buitenland. Daar zag ze ontzettend tegenop. Maar dit was haar enige kans! De andere, haast ondenkbare optie, was het los laten dat ze ooit moeder zou worden.

Tijdens een coachwandeling deden we de oefening ‘Natuurlijke Tegenpolen’. Ik vroeg haar om in de natuur twee plekken uit te zoeken die voor de twee keuzes stonden. Een ruig rietbosje, in drie plukjes bij elkaar, stond voor de behandeling in het buitenland. Iets verderop wees ze op een boog onder bomen door naar een donkere plek als een toekomst zonder kinderen. Ze zei er onmiddellijk bij: daar ga ik absoluut niet staan! Dat hoefde ook niet, we verkenden en onderzochten slechts hoe beide situaties voor haar voelden.

Ik vroeg haar om nog eens goed naar dat bosje riet te kijken, dat symbool stond voor de behandeling in het buitenland. Ze liep er heen en barstte in tranen uit: Nee, ik kan het niet meer, ik wil het niet meer, zei ze. Ze was helemaal op. Terug in het midden, gaf ze weer aan dat ze niet naar de boog van bomen wilde. No way.’

“Wil je nog iets meenemen van deze plek, ter herinnering?”, vroeg ik ter afronding van de oefening. Zonder na te denken liep ze naar de boog van bomen, en zocht naar de noten die eronder lagen. De plek waar ze pertinent niet heen wilde, daar liep ze nu gewoon rond. Sterker nog, ze was heel rustig om zich heen aan het kijken.

Toen ik dit bij terugkomst met haar besprak schrok ze en zei in tranen: “Och ja, ik ben er tóch geweest. Er waren allemaal paadjes, daar was óók nog iets.” Haar verdriet was er niet minder op geworden, maar op die plek leek het of er een heel klein luikje van hoop open ging, dat er ook een andere toekomst mogelijk was.

Aan het eind van het wandelcoach-traject vertelde ze hoe vaak ze nog aan dit moment terugdenkt. In haar hoofd had ze een heel beperkt leven zonder kinderen. Nu had ze gezien dat er zonder kinderen ook een interessant leven mogelijk is. Een nieuw te ontdekken leven.