Als er iemand overlijdt in je omgeving, staat jouw leven ook stil. Of op zijn kop.
Zeker als het onverwachts was. Je moet afscheid nemen voor altijd. Dat wil je helemaal niet. Daar ben je niet klaar voor. Je wilt nog zo veel samen meemaken. Toch moet je verder zonder die ander. Het is voor jullie beslist.

Eerst heb je het nieuws. Schrik. Ontkenning. Een roes. Wanhoop.
Daarna een paar dagen dat je nog bij je geliefde kunt zijn, zijn hand kan vasthouden, zachtjes kunt praten bij zijn bed. Maar ook: hectiek, je voorbereiden op de uitvaart.
Waarschijnlijk heb je dat nu achter de rug. De stilte daalt over je heen. Om je heen komt het leven weer op gang. Maar hoe moet het nou met jou? Hoe kun jij verder zonder jouw liefste zus, partner, vriendin of moeder?

Niemand leert je rouwen.
Je krijgt er pas mee te maken als je zelf iemand van dichtbij verliest. Dat maakt het een verdrietige en onzekere periode. Wat staat je te wachten? Zal het altijd zo veel pijn blijven doen? Zal het plezier in je leven ooit terugkomen? Misschien weet je het even niet.

Wat ook kan, is dat je tegen allerlei andere dingen aanloopt.
Je hebt misschien minder energie. Je concentreren op je werk is moeilijk. Het contact met sommige vrienden loopt stroef. Vinden zij het echt zo leuk in de kroeg, terwijl jij rouwt? Begrijpen ze wel wat je doormaakt?