Ik heb het al zo vaak verteld, toch krijg ik nu opnieuw de tranen in m’n ogen. Meer dan 20 jaar later.
Ik mis mijn vader. Ik heb natuurlijk vele herinneringen aan hem, maar weet toch bijna niet meer hoe hij was, hoe hij voelde. En ik had zo graag geweten hoe hij nú was geweest.

Mijn rouw was letterlijk rauw. Echt allesverslindend.
Het allerergste wat ik me toen kon voorstellen, was gebeurd. Mijn vader was dood. Onze levens leken volledig te zijn geruïneerd.

Bij mij kwam woede naar boven.
Ik kon na een tijdje niet meer huilen, maar was boos, zo boos. Op iedereen die niet goed reageerde. Iedereen die liep te feesten. Iedereen die te veel herrie maakte. Van een feestbeest die dol was op drukte en gezelligheid en bruisende steden, werd ik – ja wat werd ik? Misschien wel meer mezelf. Maar dat zeg ik nu.

In die tijd schreef ik schriften vol.
Deels in pure wanhoop hoe ik kon leven zonder papa, hoe erg ik hem miste. Hoe afschuwelijk het was voor mijn moeder, mijn broer en zusje. Een tijd lang woonde iedereen weer in het ouderlijk huis en ging er niemand naar het werk. Achteraf gezien was mijn hele losmaakproces van kind naar puber naar jonge volwassenen opeens gestokt. Ik was weer thuis. En zorgde ik nou voor mijn moeder, of zorgde zij voor mij? 26 was ik.

Mijn redding was dat ik de zomer voor het plotselinge overlijden van mijn vader, Paul ontmoet had.
Een rustige, stabiele factor in deze roerige tijd. Hij had zelf geen verdriet, en steunde mij volledig. Al gauw gingen we op reis en maakten we plannen voor de toekomst. We kochten een huis en waren klaar voor kinderen.