Ga mee wandelen en maak een afspraak voor een kennismaking.
Erfelijk belast
Door alle persoonlijke verhalen die ik hoor tijdens de wandelcoaching, vind ik het ronduit een WONDER dat er mensen zijn die ‘gewoon’ zwanger worden en blijven. Op Instagram kwam ik in contact met Melanie. Hieronder lees je haar bijzondere geschiedenis.

Erfelijk belast
Graag stel ik mezelf aan jullie voor. Ik ben Melanie, 34 jaar oud en woon in het mooie zuiden van Limburg. Sinds mijn geboorte heb ik een zeer zeldzame, erfelijke aandoening. Daardoor wist ik al op jonge leeftijd dat ik een fertiliteitstraject zou moeten doorlopen om mijn kinderwens te vervullen.
Gelukkig stond mijn man, destijds nog mijn vriend, vanaf het begin volledig achter deze wens.
Al op jonge leeftijd stapten we samen naar het ziekenhuis om onze situatie te bespreken. Het ziekenhuis erkende de ernst van mijn aandoening en gaf ons toestemming om een IVF-PGD-traject te starten.
Dit traject houdt in dat een eicel in een reageerbuisje wordt bevrucht met zaadcellen.
Wanneer de eicel zich ontwikkelt tot een embryo, worden na vijf dagen enkele cellen afgenomen voor een DNA-test. Dit proces kent veel uitdagingen, en het aantal gezonde embryo’s dat uiteindelijk teruggeplaatst kan worden, is vaak beperkt.
Na 6,5 jaar van intensieve en emotionele behandelingen moesten we het ziekenhuistraject helaas afsluiten, met lege armen en één miskraam.
Ondanks deze tegenslagen werd onze vurige kinderwens alleen maar sterker. We besloten onze droom op natuurlijke wijze na te streven. Met grote dankbaarheid mochten we uiteindelijk twee wondertjes verwelkomen. Helaas zijn beide kindjes getroffen door dezelfde erfelijke aandoening, waardoor er nog een lange medische weg voor ons ligt.
Al op jonge leeftijd stapten we samen naar het ziekenhuis om onze situatie te bespreken. Het ziekenhuis erkende de ernst van mijn aandoening en gaf ons toestemming om een IVF-PGD-traject te starten.
Wanneer de eicel zich ontwikkelt tot een embryo, worden na vijf dagen enkele cellen afgenomen voor een DNA-test. Dit proces kent veel uitdagingen, en het aantal gezonde embryo’s dat uiteindelijk teruggeplaatst kan worden, is vaak beperkt.
Ondanks deze tegenslagen werd onze vurige kinderwens alleen maar sterker. We besloten onze droom op natuurlijke wijze na te streven. Met grote dankbaarheid mochten we uiteindelijk twee wondertjes verwelkomen. Helaas zijn beide kindjes getroffen door dezelfde erfelijke aandoening, waardoor er nog een lange medische weg voor ons ligt.




Tijdens het traject merkte ik dat mijn omgeving het vaak lastig vond om over dit onderwerp te praten.
Enerzijds uit angst om mij te kwetsen, anderzijds omdat ze simpelweg niet wisten wat ze konden vragen. Hierdoor werd het gesprek vaak maar helemaal vermeden. Mijn ervaring is bovendien dat, hoewel mensen meestal iets zeggen met de beste bedoelingen, hun woorden toch vaak (onbedoeld) kwetsend kunnen zijn.
Tijdens en na mijn fertiliteitstraject ontwierp ik hierdoor diverse producten om anderen in vergelijkbare situaties te ondersteunen.
Het verlies van een (ongeboren) kindje, een onvervulde kinderwens of de hoop op het waarmaken van die ene grote droom kan emotioneel overweldigend zijn. Mijn producten, zoals fertiliteitsmijlpaalkaarten, planners, trackers, kaartjes, natuurstenen sieraden en meer, zijn bedoeld om steun te bieden.
Benieuwd of er iets is wat jou kan ondersteunen?
Neem dan eens een kijkje op mijn website: www.bijzonderenlief.nl.
Ik wens je veel (veer)kracht toe in jouw eigen fertiliteitstraject.
Liefs,
Melanie
Gun jezelf een adempauze.
Ga mee wandelen en maak een gratis afspraak voor een kennismaking.
Via de telefoon of wandelend.
Bel of app: 06-18208533
Mail: wandel@wandelcoach-moniek.nl
Kerstgroet
We zijn in Accra, het is 22 maart 2012.
Onze laatste avond in Ghana. Bijna vier maanden verbleven we in het land waar Vera werd geboren.. Mijn diepste wens is vervuld. Ik ben moeder van een prachtig, klein mensenkind!
Met serieuze blik, schrijf ik een briefje. Daarna verbrand ik het in een klein vuurtje – samen met Paul.
“Ik ZWEER, dat ik vanaf nu NOOIT meer zal piekeren en klagen!’ staat erop.
Dát is niet helemaal gelukt.

Ik blijk nog véle andere verlangens en onzekerheden te hebben.
Echt super irritant 🙂
Ze zijn niet weg nu mijn diepste wens is uitgekomen.
Surprise!
Het leven is gewoon niet simpel.
Ik zal jullie hier nu niet vervelen met mijn issues. Maar wél met een (niet compleet) overzicht:
Hoe zorg ik voor mezelf?
Hopelijk inspireert het jou om (nog meer) de dingen te doen die je nodig hebt.
1. Sing Sing Sing
Sinds 2019 zit ik bij Popkoor Spektakel. Een bont gezelschap van leuke mensen die van zingen houden (en het niet per se goed kunnen). Met een chaotische koorleider die prachtige arrangementen maakt. Elke repetitie, elke ‘bonte avond’ (waarin je eigen gekozen liedjes mag laten horen met een live band): het is áltijd genieten. Van zingen word je vanzelf blij!

2. Meditatie app van Plum Village
De grondlegger van Mindfulness, Thich Nhat Thanh, richtte in Frankrijk Plum Village op. Je kunt erheen voor een retraite. Zijn app is fantastisch! Elke meditatie of lezing begint met dezelfde woorden. Heel overzichtelijk. Altijd vol warmte uitgesproken door een liefdevolle monnik.
Daarna volgt een meditatie, lezing, of korte overdenking. Waarna je je kalm en tevreden voelt. Zeer aan te bevelen.
3. Aanschaf daglichtlamp
Iedereen heeft in meer of mindere mate last van de kortere dagen. Er komt minder vitamine D in je bloed. Je maakt te veel melatonine aan, waardoor je slaperig blijft; te weinig serotonine, die je nodig hebt om vrolijk te worden. Op aanraden van Louise bestelde ik een daglichtlamp van 10.000 lux in de vorm van een tablet. Pontificaal op de eetkamertafel vaart iedereen er wel bij (behalve de gezelligheid, wellicht). Ook op het aanrecht tijdens het maken van het ontbijt doet hij het goed.
Het zal wel psychisch zijn, maar wat niet? Ik voel me na drie keer al stukken beter!
Hij kostte een prikkie, dus sla je slag.

4. Reiki sessie bij Anne
Ze kan het heel goed uitleggen. Toch begrijp ik steeds niet helemaal wat er gebeurt op de behandeltafel van Anne. Ze voelt om mij heen wat ik allemaal meezeul, neemt negatieve energie weg en geeft me er kracht voor terug. Grenzend aan magie!
Nieuwsgierig? Ontmoet Anne

En dan staat wandelen er nog niet eens bij!
De beweging, het buitenzijn. Het geruis van de bomen, het kabbelen van het water. De frisse bries, de blik op de lucht. De weidsheid of juist het beschutte van de natuur. Je bent vrij en wordt niet beoordeeld.
Wandelen doet je goed!
Sluit ik af met een Kerst-wens.
Gewoon met dezelfde lieve foto als vorig jaar. Want soms mag het ook best een beetje makkelijk. Ik wens je alle goeds voor het nieuwe jaar! Moge je grootste droom uitkomen, dat hoop ik echt! En daarna, of daarvóór, of nu! ook je kleinere.
Liefs Moniek

Vijf jaar later: hoe gaat het met Marleen?
Marleen was dolgelukkig toen ze 15 jaar geleden Robert ontmoette. Dit was haar grote liefde. Met hem wilde ze haar leven delen. Twijfels die ze soms had over het moederschap verdwenen volledig. Robert had al kinderen en Marleen zag hoe leuk hij was als vader. Van daaruit ontstond het sterke gevoel dat ze een kindje wilde van hun twee. Toen dat niet lukte, kwam dat kei hard aan.
Marleen (nu 48 jaar) wil graag meewerken aan een artikel. “Het is fijn als ik met mijn ervaringen iets kan betekenen voor andere vrouwen”, zegt ze. Aan de telefoon gaan we terug naar onze kennismaking in 2019.
“Toen ik bij jou aanklopte, was ik heel verdrietig, zéér emotioneel.
Er is geen ander woord voor. Ik wilde mijn gevoelens delen met iemand, die wist hoe het voelde. Het gevoel dat iemand je begrijpt, is heel helend.”
In haar omgeving had ze wel steun, maar wat ze doormaakte en voelde, bleek moeilijk uit te leggen aan iemand die het niet had meegemaakt. “Mensen wilden graag met een oplossing aankomen, maar dat hoefde niet.”
“Er was geen oplossing. Ik wilde vrij zijn om te kunnen delen.
Zonder de adviezen als ‘Gelukkig heb je drie stiefkinderen!’ en ‘Je kunt toch een kindje adopteren?’. Goed bedoeld hoor, maar niet helpend.” Wat Marleen prettig vond, was als ze gewoon naar haar luisterden. “Het was fijn als iemand een vraag stelde, zoals: ‘Wat houdt je dan bezig?’ Dat hielp me dichter naar mijn gevoel te komen.”
Marleen vroeg niet om steun, maar ging maar gewoon uitleggen hoe het voor haar was.
“Ik ben het er ook met heel weinig mensen over gaan hebben. De mensen die het niet zo goed begrepen, daar ging ik gewoon lol mee maken, samen leuke dingen doen. Dat was ook heel prettig. Dat je gelegenheden hebt dat het er juist niet over gaat. Dat dat goed in evenwicht is.”

Vlak na de coaching werd Marleen ernstig ziek, en er kwam corona.
Ze hield een fijne groep vrienden om zich heen die haar door dik en dun steunden, ook al zeiden ze dan niet altijd helemaal de goede dingen.
“Het is niet bewust, maar als ik er zo over nadenk, heb ik toch het meest contact met mensen zonder kinderen.
Veel vrouwen hebben het nou eenmaal altijd over hun kinderen. Ik praat ook graag over andere dingen, over werk, hobby’s. Dat loopt vaak beter met vrienden en bekenden die geen kinderen hebben. Je matcht makkelijker in het gesprek.”
Vijf jaar geleden was het best pittig thuis, gezien de situatie
“Het was emotioneel zwaar om Robert met zijn kinderen te zien, terwijl ik dat ook graag samen met hem had gehad. De aanwezigheid van mijn stiefkinderen confronteerde me vaak met mijn eigen verdriet. Ik heb dit met hun gedeeld en hun begripvolle reactie heeft echt helend gewerkt. Het mocht er nu zijn en dat was fijn. Ik kon hun graag zien en mijn verdriet ernaast laten bestaan.”
Daarbij zaten ze niet altijd op één lijn in de opvoeding en Marleens positie als niet-moeder was niet altijd prettig. “Dat is helemaal goed gekomen!” lacht Marleen nu. “Dat Robert al kinderen had, dat zie ik inmiddels toch echt als een cadeautje dat ik heb gekregen. Zij en Robert zijn mijn grootste steunpilaren. Ze zijn er gewoon. Ze accepteren mij voor wie ik ben.”
Marleen vertelt dat ze er haast niet meer mee bezig is, dat ze zelf geen kinderen heeft gekregen.
“Moeilijke momenten zijn er bijna niet meer.” Natuurlijk wil ik weten wat haar het meest geholpen heeft!
“Dat ik een brief heb geschreven aan mijn man”, antwoordt ze.
“Daarin beschreef ik tot in de kern waarom ik eigenlijk kinderen wilde. Het fundament daarvoor was onze liefde. Het raakt me nu opnieuw om dat te zeggen. Ik wilde een kind met Robert uit liefde voor hem. De liefde tussen ons, die zijn we blijven koesteren.”
Robert was diep vanbinnen altijd bang geweest dat Marleen bij hem weg zou gaan, omdat hij haar geen kinderen kon geven.
Toen hij de brief las, kon ik ook zijn emoties zien en kreeg hij het vertrouwen dat ik hem heel graag zag, ook zonder ons eigen kind. Dit schepte voor ons een nog diepere verbondenheid.”
De brief en de gesprekken die volgden hebben veel goed gedaan in de relatie tussen Robert en haar, maar ook in de relatie met de kinderen. “Het zat goed tussen ons twee, en dat voelden de kinderen. Het was rustig thuis, gezellig, liefdevol. Natuurlijk hebben we ook ruzie en gesteggel, maar in basis zijn wij een goed koppel.”
Wat zou je andere vrouwen mee kunnen geven, die nu in een moeilijke tijd zitten?
“Een advies is nooit voor alle mensen. Ik kan alleen zeggen wat míj hielp, en dat was teruggaan naar de kern. Wat geeft het leven zin? Dat je kinderen wil, is een oer-gevoel. Maar er zit ook een diepere betekenis achter. Daar heb ik naar gezocht: wat was de reden dat ik kinderen wilde? Welke drijfveren zaten daarachter? En kon ik daarmee misschien ook iets doen met of voor andere kinderen? Dat naar boven krijgen, hielp me.”
“Naast het toelaten van het verdriet”, voegt ze snel toe.
“Laat het toe. Geef het ruimte. Zorg voor balans. Geef jezelf ook ruimte om gewoon blij te zijn met anderen. Soms sprak ik mezelf toe: ‘Je hebt nu veel verdriet. Je hebt veel gehuild. Stop nu. Ga wat leuks doen. Zoek afleiding.’ Stap voor stap komen er meer leuke momenten.”
“En de natuur was voor mij een grote troost.
Nog steeds. Ik ga elke dag even naar buiten, het doet me áltijd goed.”
Natuurmandala maken op Allerzielen

Recente reacties