Ga mee wandelen en maak een afspraak voor een kennismaking.
Erfelijk belast
Door alle persoonlijke verhalen die ik hoor tijdens de wandelcoaching, vind ik het ronduit een WONDER dat er mensen zijn die ‘gewoon’ zwanger worden en blijven. Op Instagram kwam ik in contact met Melanie. Hieronder lees je haar bijzondere geschiedenis.

Erfelijk belast
Graag stel ik mezelf aan jullie voor. Ik ben Melanie, 34 jaar oud en woon in het mooie zuiden van Limburg. Sinds mijn geboorte heb ik een zeer zeldzame, erfelijke aandoening. Daardoor wist ik al op jonge leeftijd dat ik een fertiliteitstraject zou moeten doorlopen om mijn kinderwens te vervullen.
Gelukkig stond mijn man, destijds nog mijn vriend, vanaf het begin volledig achter deze wens.
Al op jonge leeftijd stapten we samen naar het ziekenhuis om onze situatie te bespreken. Het ziekenhuis erkende de ernst van mijn aandoening en gaf ons toestemming om een IVF-PGD-traject te starten.
Dit traject houdt in dat een eicel in een reageerbuisje wordt bevrucht met zaadcellen.
Wanneer de eicel zich ontwikkelt tot een embryo, worden na vijf dagen enkele cellen afgenomen voor een DNA-test. Dit proces kent veel uitdagingen, en het aantal gezonde embryo’s dat uiteindelijk teruggeplaatst kan worden, is vaak beperkt.
Na 6,5 jaar van intensieve en emotionele behandelingen moesten we het ziekenhuistraject helaas afsluiten, met lege armen en één miskraam.
Ondanks deze tegenslagen werd onze vurige kinderwens alleen maar sterker. We besloten onze droom op natuurlijke wijze na te streven. Met grote dankbaarheid mochten we uiteindelijk twee wondertjes verwelkomen. Helaas zijn beide kindjes getroffen door dezelfde erfelijke aandoening, waardoor er nog een lange medische weg voor ons ligt.
Al op jonge leeftijd stapten we samen naar het ziekenhuis om onze situatie te bespreken. Het ziekenhuis erkende de ernst van mijn aandoening en gaf ons toestemming om een IVF-PGD-traject te starten.
Wanneer de eicel zich ontwikkelt tot een embryo, worden na vijf dagen enkele cellen afgenomen voor een DNA-test. Dit proces kent veel uitdagingen, en het aantal gezonde embryo’s dat uiteindelijk teruggeplaatst kan worden, is vaak beperkt.
Ondanks deze tegenslagen werd onze vurige kinderwens alleen maar sterker. We besloten onze droom op natuurlijke wijze na te streven. Met grote dankbaarheid mochten we uiteindelijk twee wondertjes verwelkomen. Helaas zijn beide kindjes getroffen door dezelfde erfelijke aandoening, waardoor er nog een lange medische weg voor ons ligt.




Tijdens het traject merkte ik dat mijn omgeving het vaak lastig vond om over dit onderwerp te praten.
Enerzijds uit angst om mij te kwetsen, anderzijds omdat ze simpelweg niet wisten wat ze konden vragen. Hierdoor werd het gesprek vaak maar helemaal vermeden. Mijn ervaring is bovendien dat, hoewel mensen meestal iets zeggen met de beste bedoelingen, hun woorden toch vaak (onbedoeld) kwetsend kunnen zijn.
Tijdens en na mijn fertiliteitstraject ontwierp ik hierdoor diverse producten om anderen in vergelijkbare situaties te ondersteunen.
Het verlies van een (ongeboren) kindje, een onvervulde kinderwens of de hoop op het waarmaken van die ene grote droom kan emotioneel overweldigend zijn. Mijn producten, zoals fertiliteitsmijlpaalkaarten, planners, trackers, kaartjes, natuurstenen sieraden en meer, zijn bedoeld om steun te bieden.
Benieuwd of er iets is wat jou kan ondersteunen?
Neem dan eens een kijkje op mijn website: www.bijzonderenlief.nl.
Ik wens je veel (veer)kracht toe in jouw eigen fertiliteitstraject.
Liefs,
Melanie
Gun jezelf een adempauze.
Ga mee wandelen en maak een gratis afspraak voor een kennismaking.
Via de telefoon of wandelend.
Bel of app: 06-18208533
Mail: wandel@wandelcoach-moniek.nl
Een Sam voor jou
Helaas hebben mensen die al langere tijd zwanger proberen te worden, ook vaak te maken met een miskraam of het verlies van een kindje. Dat lijkt me onnoemelijk zwaar: dat je eíndelijk zwanger bent en dan je kindje verliest.
Op Instagram kwam ik het mooie initiatief van Sanne tegen. Zij verloor haar dochtertje Juliëtte, en richtte jaren later de Stichting “Een Sam voor jou” op. Ze maken knuffels in het geboortegewicht van overleden baby’s. En extra bijzonder: ze maken ook knuffels voor mensen die vroeg in de zwangerschap hun kindje zijn verloren. Zo wordt je onzichtbare verlies toch een beetje zichtbaar gemaakt.
Hieronder lees je Sannes verhaal en hoe je een Sam kunt bestellen.
Stichting “Een Sam voor jou”
“In mei 2016 werd onze dochter Juliëtte geboren”, zegt Sanne.
“Helaas bleek Juliëtte ernstig ziek. Zij is geboren met een agressieve hersentumor en helaas is zij 17 dagen na haar geboorte overleden. Ik merkte al heel snel hoe moeilijk het was om je overleden kind betrokken te laten zijn bij je gezin. Wij hebben helaas weinig foto’s van ons gezin tezamen kunnen maken, omdat Juliëtte het grootste deel van haar leven op de NICU heeft doorgebracht.
Na haar overlijden stuitte ik op het Amerikaanse concept Mollie Bears.
Ik verbaasde mij erover dat dit in Nederland niet beschikbaar was. Daarnaast zou ik het fijner vinden als het persoonlijker kon. Ik zou graag eigen stoffen verwerkt hebben. Dan zou in mijn ogen iedere knuffel totaal uniek moeten zijn. Het idee bleef in mijn hoofd hangen en later kwam ik Marie-Louise tegen. Zij was al 35 jaar verloskundige en kon toevallig ook nog met een naaimachine overweg. Samen kropen we achter de naaimachine en na vele pogingen is daar “Sam” uitgekomen.”
“Er zijn vier varianten van Sam, afhankelijk van het gewicht van de baby.
Er is ruime keuze uit verschillende kleuren en we breiden de collectie regelmatig uit. Daarnaast kunnen we eigen stoffen verwerken, bijvoorbeeld van kleding of het wiegje waar de baby in heeft gelegen. Elke Sam is uniek en we verzinnen iedere keer weer iets om Sam zo eigen mogelijk te maken.
Voor mij is het belangrijk dat ik iets vast kan houden met het gewicht van mijn overleden baby. Dit maakt het verdriet tastbaar en zichtbaar. Zelf maken wij elk jaar met kerst een foto van onze kinderen voor de kerstboom. Ergens vond ik dat beeld enorm incompleet en dat raakte mij diep. Door Sam is Juliëtte er toch een beetje bij, zichtbaar voor de buitenwereld.”
De Sam knuffels worden door vrijwilligers gemaakt. Je betaalt alleen de reserveringskosten: €25 voor één knuffel, €35 voor een tweeling.
Naar de site
Oprichters Marie-Louise en Sanne

Rouw om een onvervulde kinderwens
‘Rouwen’ om je kinderwens? Dat klinkt voor jou misschien wel erg zwaar.
Je hebt wel veel verdriet, je toekomst is onzeker, maar rouw?
Vergis je niet. Je lijdt een verlies, elke maand opnieuw.
Dat verlies hakt erin, het stapelt zich op, en je moet het lange tijd verdragen.
Daarom spreken we van rouw.
Wat maakt rouw om een onvervulde kinderwens zo anders dan rouw bij een overlijden? Drie verschillen.
1. Een kinderwens is onzichtbaar
2. Iedereen in jouw leeftijdsgroep krijgt kinderen
3. Rouw om een kinderwens wordt anders beleefd door partners
1. Een kinderwens is onzichtbaar.
Of meer: het vurig gewenste kíndje is niet zichtbaar. Niemand kent het kindje van wie je droomt. Aan een overledene heeft iedereen zijn eigen herinneringen, daar kun je over praten. Maar er zijn geen herinneringen aan jouw niet geboren kindje. Niemand anders kent het kindje (of de kindjes) naar wie jij verlangt, zelfs de vader niet, ook hij heeft een eigen plaatje in zijn hoofd. Je ouders hebben verdriet, maar jóuw pijn, en jóuw gemis kennen ze niet. Anderen kunnen zich niet verbinden met het zo gewenste kindje. En daardoor is het lastiger om de ernst van het gemis te beseffen. Dat maakt rouwen bij een kinderwens anders en vaak eenzaam.
Bedenk een ritueel
Wat soms helpt, is als je een naam geeft aan je niet geboren kindje. Of, als je kinderloos blijft: om een ritueel te bedenken waarmee je je nooit gekomen kindje herdenkt. Zo geef je mensen een aanknopingspunt om over je kinderwens te praten, en kunnen ze iets dichterbij komen, en je meer steunen.
2. Iedereen in jouw leeftijdsgroep krijgt kinderen.
Een kinderwens staat voor een bepaalde fase in het leven: die van het leven doorgeven, van een nieuwe generatie grootbrengen voor de toekomst. Je bent volwassen, hebt een opleiding gevolgd en bent gaan werken. Je bent er klaar voor om moeder te worden. En heel duidelijk: bijna iedereen om je heen is ermee bezig en lijkt zwanger. Al die anderen: zíj vervullen wél die levensfase, en jou lukt het niet, zo voelt het.
Alle aandacht gaat ook naar die zwangere vrouwen.
Mensen gaan nu eenmaal met hun aandacht makkelijker naar positieve, leuke dingen dan naar ‘negatieve’, verdrietige. De ander groeit. Jij wordt kleiner. De ander gaat vooruit. Jij staat stil. Het lukt je niet om blij te zijn voor die ander, omdat je eigen gemis zo ingrijpend is. En waar moet je het dan over hebben? Alles valt in het niets bij een zwangerschap.
Ik schrijf dit niet om het je in te wrijven.
Maar om je te laten zien dat het logisch is dat dit moeilijk voor je is. Het omgaan met alle zwangeren in je omgeving, moet niet worden afgedaan als ‘jaloezie’ of het iemand ‘wel of niet gunnen’. Het is extreem pijnlijk, omdat je zelf zo graag moeder zou worden. Dit verdriet mag er dus zijn, je hoeft het niet te verstoppen, omdat je jaloezie lelijk vindt. Want daar gaat het dus niet om.
Veel van mijn coachees vinden dat ze ‘niet moeten zeuren.’
Ze zijn lichtelijk verbaasd te horen dat het andere mensen ook zo veel verdriet geeft, als ze (nog) niet zwanger zijn. Maar het is een van de meest ingrijpende periodes in je leven. Misschien ook wel de eerste echt grote tegenslag waar je voor komt te staan.
Zoek een praat maatje
Een tip van Maya, mijn opleider in rouw en onvervulde kinderwens: zoek een praat-maatje. Vraag die persoon of het goed is dat je het komende half jaar bij hem of haar je hart mag uitstorten. Spreek met die ander af dat jij de enige bent die vertelt en dat het niet uitmaakt of je iets voor de vijftigste keer herhaalt. Op deze momenten hoeft er geen wederzijdsheid te zijn, dat is heel belangrijk (en ook wat mensen vaak zoeken in de wandelcoaching). De ander luistert alleen, geeft geen tips of advies, geeft geen eigen ervaringen. Je hoeft niet te vragen: ‘En hoe is het nou met jóu?’
Het klinkt misschien een beetje gemaakt, maar door zo’n constructie kom je tegemoet aan je behoefte om je te uiten. Je creëert een apart moment om over je gevoelens rondom je kinderwens te praten. Het komt niet tussen jou en je partner in te staan (zie volgende punt), en je kunt ándere momenten met vriendinnen en familie gebruiken voor leuke dingen, en om op te laden. Want soms vertroebelt je verdriet alle momenten samen, dat is ook jammer. Die goede momenten samen heb je ook nodig. Haal het uit elkaar, en maak duidelijke afspraken.
3. Rouw om een kinderwens wordt anders beleefd door partners.
Dit versterkt het gevoel van eenzaamheid, van er alleen voorstaan. Ieder mens heeft zijn eigen overlevingsstrategie. Je bent zelf in je diepste kern aangetast, je verdriet is zo groot. Je moet alle zeilen bijzetten om te overleven. Het wordt heel lastig om in die toestand de ander nog te steunen. Vaak groeien stellen uit elkaar. Je voelt de verwijdering. En daardoor moet je je nóg meer zelf zien te redden. Terwijl je elkaar juist zo nodig hebt.
Ieder zit op zijn eigen eilandje met zijn verdriet.
De een (ik wil zeggen: de man. Maar zo zwart-wit is het natuurlijk niet) trekt zich terug en gaat fietsen of meer werken. Hij wil het oplossen, hij wil je beschermen, hij zegt dat het wel goed komt. De ander (ja toch vaak: de vrouw) wil práten over de situatie en de pijn, steeds opnieuw. Ze wil een arm om haar schouder. Ze wil dat de ander ook verdriet heeft en vindt het moeilijk te begrijpen als ze dat verdriet niet ziet. Herkenbaar?
Dit is dus een wezenlijk verschil met rouwen bij een overlijden. Toen jouw opa overleed, was jouw partner waarschijnlijk je steun en toeverlaat, degene bij wie je kon uithuilen en bij wie je troost vond. Nu is dat anders, want de rouw treft ook je partner.
Vraag je partner hoe het gaat
Laat je partner zien dat je begrijpt dat hij/zij het verdriet oplost met fietsen, gamen of muziek luisteren.
Vraag je partner hoe het gaat. Zeg: Het moet voor jou ook ingewikkeld zijn dat je met lege handen staat. Hoe is dat voor jou? Waar zit jouw verdriet?
In de wandelcoaching vertel ik niet zo veel, ik luister dan vooral naar jou.
Maar in geschreven tekst kan ik kennis en ervaringen die ik opdoe wel delen. Ik hoop dat het je wat brengt.
Weet jij even niet hoe je verder moet?
Werk actief aan je herstel. Een individueel wandelcoachingstraject is helemaal afgestemd op jouw situatie en jouw behoeftes.
Stuur me een berichtje voor een kennismakingswandeling of voor meer informatie.
Moniek
06-18208533
Onvervulde kinderwens: (hoe) rouw je dan?
Als je geen kinderen krijgt, terwijl je ze zielsgraag had gehad, ga je door een rouwproces.
Ze stellen rouw wel eens voor als twee eilandjes, en op elk ervan breng je tijd door. Op het ene eilandje rouw je om het leven van het kindje dat er niet (meer) is en niet zal komen. Je voelt de pijn, de wanhoop, angst en onzekerheid. Je staat oog in oog met het gemis.
Op het andere eilandje probeer je je leven in te richten zónder die dierbare persoon, die je zo graag in je leven had gehad. Je móet verder. Of je het nou leuk vindt of niet.
Hier kom je voor twee vragen te staan.
1. Hoe geef ik in praktische zin INvulling aan mijn leven? Nu ik geen rekening meer hoef te houden met de komst van een kindje?
2. Hoe geef ik op een diepere laag VERvulling aan mijn leven? Hoe geef ik het zin? Hoe maak ik het voor mezelf de moeite waard?
Op de pelgrimstocht verken je beide eilandjes, en kun je deze vragen voor jezelf verder onderzoeken.
En, misschien ervaar je dat al, je gaat steeds heen en weer tussen de verschillende eilandjes.
Zo kun je het ene moment vol hoop zijn, mooie plannen maken en intens van iets genieten, terwijl je het andere moment alleen maar op de bank wil zitten en de ogen uit je kop huilen.

Recente reacties