Ga mee wandelen en maak een afspraak voor een kennismaking.
Erfelijk belast
Door alle persoonlijke verhalen die ik hoor tijdens de wandelcoaching, vind ik het ronduit een WONDER dat er mensen zijn die ‘gewoon’ zwanger worden en blijven. Op Instagram kwam ik in contact met Melanie. Hieronder lees je haar bijzondere geschiedenis.

Erfelijk belast
Graag stel ik mezelf aan jullie voor. Ik ben Melanie, 34 jaar oud en woon in het mooie zuiden van Limburg. Sinds mijn geboorte heb ik een zeer zeldzame, erfelijke aandoening. Daardoor wist ik al op jonge leeftijd dat ik een fertiliteitstraject zou moeten doorlopen om mijn kinderwens te vervullen.
Gelukkig stond mijn man, destijds nog mijn vriend, vanaf het begin volledig achter deze wens.
Al op jonge leeftijd stapten we samen naar het ziekenhuis om onze situatie te bespreken. Het ziekenhuis erkende de ernst van mijn aandoening en gaf ons toestemming om een IVF-PGD-traject te starten.
Dit traject houdt in dat een eicel in een reageerbuisje wordt bevrucht met zaadcellen.
Wanneer de eicel zich ontwikkelt tot een embryo, worden na vijf dagen enkele cellen afgenomen voor een DNA-test. Dit proces kent veel uitdagingen, en het aantal gezonde embryo’s dat uiteindelijk teruggeplaatst kan worden, is vaak beperkt.
Na 6,5 jaar van intensieve en emotionele behandelingen moesten we het ziekenhuistraject helaas afsluiten, met lege armen en één miskraam.
Ondanks deze tegenslagen werd onze vurige kinderwens alleen maar sterker. We besloten onze droom op natuurlijke wijze na te streven. Met grote dankbaarheid mochten we uiteindelijk twee wondertjes verwelkomen. Helaas zijn beide kindjes getroffen door dezelfde erfelijke aandoening, waardoor er nog een lange medische weg voor ons ligt.
Al op jonge leeftijd stapten we samen naar het ziekenhuis om onze situatie te bespreken. Het ziekenhuis erkende de ernst van mijn aandoening en gaf ons toestemming om een IVF-PGD-traject te starten.
Wanneer de eicel zich ontwikkelt tot een embryo, worden na vijf dagen enkele cellen afgenomen voor een DNA-test. Dit proces kent veel uitdagingen, en het aantal gezonde embryo’s dat uiteindelijk teruggeplaatst kan worden, is vaak beperkt.
Ondanks deze tegenslagen werd onze vurige kinderwens alleen maar sterker. We besloten onze droom op natuurlijke wijze na te streven. Met grote dankbaarheid mochten we uiteindelijk twee wondertjes verwelkomen. Helaas zijn beide kindjes getroffen door dezelfde erfelijke aandoening, waardoor er nog een lange medische weg voor ons ligt.




Tijdens het traject merkte ik dat mijn omgeving het vaak lastig vond om over dit onderwerp te praten.
Enerzijds uit angst om mij te kwetsen, anderzijds omdat ze simpelweg niet wisten wat ze konden vragen. Hierdoor werd het gesprek vaak maar helemaal vermeden. Mijn ervaring is bovendien dat, hoewel mensen meestal iets zeggen met de beste bedoelingen, hun woorden toch vaak (onbedoeld) kwetsend kunnen zijn.
Tijdens en na mijn fertiliteitstraject ontwierp ik hierdoor diverse producten om anderen in vergelijkbare situaties te ondersteunen.
Het verlies van een (ongeboren) kindje, een onvervulde kinderwens of de hoop op het waarmaken van die ene grote droom kan emotioneel overweldigend zijn. Mijn producten, zoals fertiliteitsmijlpaalkaarten, planners, trackers, kaartjes, natuurstenen sieraden en meer, zijn bedoeld om steun te bieden.
Benieuwd of er iets is wat jou kan ondersteunen?
Neem dan eens een kijkje op mijn website: www.bijzonderenlief.nl.
Ik wens je veel (veer)kracht toe in jouw eigen fertiliteitstraject.
Liefs,
Melanie
Gun jezelf een adempauze.
Ga mee wandelen en maak een gratis afspraak voor een kennismaking.
Via de telefoon of wandelend.
Bel of app: 06-18208533
Mail: wandel@wandelcoach-moniek.nl
Vijf jaar later: hoe gaat het met Eline?
Toen Eline (nu 39) in 2020 contact opnam voor wandelcoaching, ging het niet goed met haar. Ze voelde zich verloren. “Ik was een soort eilandje: wel in contact, maar niet in verbinding met de mensen in mijn omgeving”, vertelt ze. “Ook niet met mijn man, en op het dieptepunt zelfs niet met mijn beste vriendin, die ik al mijn hele leven ken.”
In een nacht dat ze niet kon slapen, ging ze googlen en kwam www.wandelcoach-Moniek.nl tegen. “Moniek organiseerde ’toevallig’ in diezelfde week nog een kennismakingswandeling in Goirle, vlakbij mijn woonplaats. Ik voelde me zo leeg, er moest echt iets veranderen.”

“Toen ik Moniek inschakelde voor hulp, was ik enorm kwetsbaar”, blikt Eline terug. “Het voelde ook als een grote stap om om hulp te vragen, want ik kan toch alles wel alleen af?!
Maar het was zo fijn om alles bij Moniek kwijt te kunnen.
Ze vond ook niks gek en leek het zelfs te begrijpen! Onder het verdriet om onze onvervulde kinderwens, kwam ook nog een hoop onverwerkte rouw boven van het overlijden van mijn beide ouders. Het was nogal wat, en het was echt fijn dat Moniek er was.”
Hoe werd je in die tijd het liefst door anderen benaderd, als het om je kinderwens ging?
“Ik vond het fijn als mensen ernaar vroegen, omdat ik er uit mezelf niet snel iets over zou delen. Ik ben altijd eerlijk: als mensen vragen of ik kinderen heb, zeg ik altijd dat die wens er wel was, maar dat het ons niet gegeven is.”
Wat vond je juist rot?
“Ik kon toen ontzettend verdrietig worden, als mensen heel luchtig deden over het ‘krijgen’ of zelfs ‘nemen’ van kinderen. Alsof zoiets vanzelfsprekend altijd lukt.”
Eline: “Ik kon ontzettend verdrietig worden, als mensen heel luchtig deden over het ‘krijgen’ of zelfs ‘nemen’ van kinderen. Alsof zoiets vanzelfsprekend altijd lukt.”
Hoe is het nu met je, vijf jaar later?
“Het gaat goed. Mijn man en ik hebben geaccepteerd dat het blijkbaar niet de bedoeling was dat wij kinderen krijgen. Voor ons staat er iets anders in de kaarten, en dat is ook goed.”
Zijn er kinderen in je leven gekomen?
“Wel hele lieve kinderen in de vorm van (bonus)nichtjes en neefjes en petekindjes. We zijn zelf geen ouders geworden.”
Heb je grote wijzigingen doorgevoerd in je leven? Heb je stappen genomen, die je anders wellicht niet had genomen?
“Jazeker, door het in duigen vallen van onze kinderwens, had ik het idee dat ik mijn leven op een andere manier moest invullen. Ik heb inmiddels een tweede opleiding afgerond en combineer mijn werk als pianist nu ook met het coachen van mensen naar een gezonde(re) leefstijl en een fitter lijf – en dat doe ik, net als Moniek, al wandelend! Daarbij help ik mensen o.a. met de overschakeling naar een gezond en plantaardig(er) voedingspatroon. Daarnaast bied ik ook alweer een aantal jaar een luisterend oor aan mensen die dat nodig hebben, als vrijwilliger bij De Luisterlijn. “
Waar heb je steun van gehad? Wat vond je helpend?
“In de wandelcoaching vond ik een veilige plek om te praten. Moniek stelde fijne, verdiepende en soms ook confronterende vragen. Het gaf me rust om in de natuur te lopen. In het bos deden we mooie opdrachten, waar bomen vaak symbool stonden voor processen of fases in mijn leven.”
Hoe kijk je terug op de periode dat het niet lukte om zwanger te worden?
“Ik had het voor geen goud willen missen. Want in dat jaar waren we ons nog van geen kwaad bewust. We hadden hoop, blijde verwachting, spanning. We konden dromen, fantaseren.
En ja, er was ook teleurstelling.
En toen die hele grote klap, die uiteindelijk een streep door onze kinderwens zette. Tóch ben ik dankbaar voor die periode. Het was mooi en verbindend om samen met mijn man voor onze kinderwens te gaan, ook al heeft het niet zo mogen zijn. “
Heb je tips voor jonge vrouwen die nu in (of kort na) een fertiliteitstraject zitten?
“Blijf praten, blijf in verbinding. Met elkaar, met mensen in je omgeving. Luister naar je gevoel. Leer jezelf kennen, onderzoek wat je nodig hebt en vraag daar ook om (aan je partner en/of mensen in je omgeving)
Gun jezelf ook professionele (emotionele) ondersteuning, als je ook maar vermoedt dat je er baat bij zou kunnen hebben.
Ik kan je Moniek als coach van harte aanbevelen. Zorg in ieder geval dat het iemand is, bij wie je je goed voelt. Wandelen tijdens het praten werkt overigens ook helend, zo sla je twee vliegen in ‘één klap!”
Bedankt, Eline, voor je eerlijke verhaal. En veel succes met je mooie bedrijf. Ik ging een paar keer mee op een bosbelevenis bij zonsopgang: geweldig!
Hier bekijk je Elines site
Kerstgroet
We zijn in Accra, het is 22 maart 2012.
Onze laatste avond in Ghana. Bijna vier maanden verbleven we in het land waar Vera werd geboren.. Mijn diepste wens is vervuld. Ik ben moeder van een prachtig, klein mensenkind!
Met serieuze blik, schrijf ik een briefje. Daarna verbrand ik het in een klein vuurtje – samen met Paul.
“Ik ZWEER, dat ik vanaf nu NOOIT meer zal piekeren en klagen!’ staat erop.
Dát is niet helemaal gelukt.

Ik blijk nog véle andere verlangens en onzekerheden te hebben.
Echt super irritant 🙂
Ze zijn niet weg nu mijn diepste wens is uitgekomen.
Surprise!
Het leven is gewoon niet simpel.
Ik zal jullie hier nu niet vervelen met mijn issues. Maar wél met een (niet compleet) overzicht:
Hoe zorg ik voor mezelf?
Hopelijk inspireert het jou om (nog meer) de dingen te doen die je nodig hebt.
1. Sing Sing Sing
Sinds 2019 zit ik bij Popkoor Spektakel. Een bont gezelschap van leuke mensen die van zingen houden (en het niet per se goed kunnen). Met een chaotische koorleider die prachtige arrangementen maakt. Elke repetitie, elke ‘bonte avond’ (waarin je eigen gekozen liedjes mag laten horen met een live band): het is áltijd genieten. Van zingen word je vanzelf blij!

2. Meditatie app van Plum Village
De grondlegger van Mindfulness, Thich Nhat Thanh, richtte in Frankrijk Plum Village op. Je kunt erheen voor een retraite. Zijn app is fantastisch! Elke meditatie of lezing begint met dezelfde woorden. Heel overzichtelijk. Altijd vol warmte uitgesproken door een liefdevolle monnik.
Daarna volgt een meditatie, lezing, of korte overdenking. Waarna je je kalm en tevreden voelt. Zeer aan te bevelen.
3. Aanschaf daglichtlamp
Iedereen heeft in meer of mindere mate last van de kortere dagen. Er komt minder vitamine D in je bloed. Je maakt te veel melatonine aan, waardoor je slaperig blijft; te weinig serotonine, die je nodig hebt om vrolijk te worden. Op aanraden van Louise bestelde ik een daglichtlamp van 10.000 lux in de vorm van een tablet. Pontificaal op de eetkamertafel vaart iedereen er wel bij (behalve de gezelligheid, wellicht). Ook op het aanrecht tijdens het maken van het ontbijt doet hij het goed.
Het zal wel psychisch zijn, maar wat niet? Ik voel me na drie keer al stukken beter!
Hij kostte een prikkie, dus sla je slag.

4. Reiki sessie bij Anne
Ze kan het heel goed uitleggen. Toch begrijp ik steeds niet helemaal wat er gebeurt op de behandeltafel van Anne. Ze voelt om mij heen wat ik allemaal meezeul, neemt negatieve energie weg en geeft me er kracht voor terug. Grenzend aan magie!
Nieuwsgierig? Ontmoet Anne

En dan staat wandelen er nog niet eens bij!
De beweging, het buitenzijn. Het geruis van de bomen, het kabbelen van het water. De frisse bries, de blik op de lucht. De weidsheid of juist het beschutte van de natuur. Je bent vrij en wordt niet beoordeeld.
Wandelen doet je goed!
Sluit ik af met een Kerst-wens.
Gewoon met dezelfde lieve foto als vorig jaar. Want soms mag het ook best een beetje makkelijk. Ik wens je alle goeds voor het nieuwe jaar! Moge je grootste droom uitkomen, dat hoop ik echt! En daarna, of daarvóór, of nu! ook je kleinere.
Liefs Moniek

Vijf jaar later: hoe gaat het met Monique?
“Ik ben zo bang dat ik altijd verdrietig blijf. Het helpt niet dat iedereen zegt dat het minder zal worden. En hoe doen anderen dat? Hoe gaan zij verder zonder kinderen?”
Eind 2018 is Monique een van mijn eerste coachees.
Met een lange geschiedenis van endometriose en operaties, en een kinderwens in een eerdere relatie, willen Monique (45 jaar) en haar vriend dolgraag een kindje. Maar na elke mislukte poging wordt het moeilijker uit het dal te kruipen.

Tot de beslissing valt: ze moeten stoppen.
Het is december 2018, Monique is dan 40 jaar. Ze zoekt naar zingeving. Het liefst wil ze de hele rouw overslaan. Hoe kan ze haar leven invulling geven, nu ze geen moeder wordt?
Vijf jaar later loopt Monique me bij de Volmolen in Waalre tegemoet.
Ze is geen spat veranderd, en toch lijkt er iets anders aan haar. Ik kan het niet helemaal vatten, maar waarschijnlijk is het meer ontspanning in haar gezicht, licht in haar ogen, een ander loopje. Een beetje onwennig, maar toch ook vertrouwd, wandelen we het bos in. En ze vertelt.
“Dat ik later moeder zou worden, was voor mij zo vanzelfsprekend.
Mijn moeder bleef thuis toen wij klein waren, ik zag haar altijd in een zorgende rol. Mijn vader had zelf een moeilijke jeugd gehad, en deed daarom álles voor ons gezin. Toen op mijn 18e een klasgenoot per ongeluk zwanger werd, voelde ik een steekje jaloezie! Ik begreep natuurlijk wel dat ik veel te jong was en eerst een opleiding ging doen en moest gaan settelen. Maar dat gevoel herinner ik me nog goed.”
Als na een lang traject blijkt, dat ze geen kinderen zal krijgen, stort haar wereld in.
“De jaren van behandelingen hield ik het nog wel vol”, zegt Monique. “Hoop doet leven. Maar eigenlijk sloeg ik steeds een deel van het rouwen over, besef ik nu. Het was steeds even: vlug vlug uithuilen, en dan weer opladen voor een nieuwe poging.”
“Toen het ziekenhuistraject voorbij was, moest ik onder ogen zien dat ik geen moeder werd”, gaat ze verder.
“Na een traject van 6 jaar en bijna twintig terugplaatsingen (waarvan 3 keer een miskraam), besloten we te stoppen.” In het diepst van haar verdriet ging Monique op zoek naar andere vrouwen die hetzelfde doormaakten, of misschien al iets verder waren in het traject. Ze hoopte voorbeelden te vinden van vrouwen wier leven een mooie wending had gekregen.
Want hoe doe je dat, verder leven zonder kinderen?
“Ik ontdekte dat iedereen toch in een andere situatie zit”, blikt ze terug. “Zo sprak ik iemand die een nieuwe partner kreeg, die al kinderen had. Zo kwamen er toch kinderen en kleinkinderen in haar leven. Een andere vrouw had helemaal geen moeite met zwangerschappen van anderen, zij gunde ze dat gewoon.
Nou, ik vind dat nog steeds moeilijk.
Maar niet meer zo erg als vijf jaar terug. Bij vreemden op straat raakt het me niet meer, een zwangere buik. Bij vriendinnen soms wel. Als ik hoor dat iemand van nabij zwanger is, ben ik een dag verdrietig.
Als iemand vraagt ‘heb jij ook kinderen?’, zeg ik nu rustig en vriendelijk: ‘nee, we kunnen helaas geen kinderen krijgen.’
Dat geeft duidelijkheid en ik voel me er sterk bij. Voorheen voelde ik me verplicht om naar babyborrels en kinderverjaardagen te gaan. Nu kies ik er gewoon voor om dat niet te doen. Ik vraag mezelf: is het me de pijn waard? Heel soms, bij mensen die dicht bij me staan, is het antwoord ‘ja’. Dan ga ik.”
Het verdriet is er nog. Wel krabbelt ze veel sneller weer op dan vijf jaar geleden.
“In het begin was ik langere tijd van slag, als ik een moeilijke confrontatie had gehad. Nu laat ik het gevoel toe: het doet me verdriet dat ik geen kinderen heb. Daarna ebt het weg en ga ik weer iets leuks doen.” Ze verwacht niet dat het verdriet ooit weg zal gaan.
“Het gemis hoort bij mij, en dat is oké.
Ik ben er helemaal niet het type voor, maar na lang denken heb ik een tatoeage laten zetten. Een vlinder met een lotusbloem. Hij symboliseert voor mij de miskramen en dat er uit de modder weer iets moois groeit. Op weg naar een mooie toekomst.”
In de afgelopen jaren nam Monique op verschillende momenten hulp aan.
Wandelcoaching, een ziekenhuispsycholoog, hsp-coaching en een rouw-coach. “Je moet daar wel zelf naar op zoek. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Bij elke stap van mijn proces had ik iemand anders nodig. Ik kan nu echt zeggen dat het beter met me gaat.”
En de zingeving?
“Dat was een hele zoektocht. Ik was er zo op gefocust. Het was plan B – dat ik eigenlijk helemaal niet wilde – en het móest lukken. Er móest iets komen dat mijn leven betekenis zou geven. Gelukkig is die druk nu helemaal verdwenen!
Monique volgt verschillende opleidingen om met kinderen te kunnen werken.
Op haar stageadres geeft ze duidelijk aan dat ze liever niet met baby’s werkt. “De confrontatie met het geluk van nieuwe ouders kon ik op dat moment niet goed aan.”
Op de Mytylschool valt alles op z’n plek, ze krijgt er een vaste baan aangeboden.
“De leidinggevende daar ziet de meerwaarde van mijn levenservaring. Jonge collega’s vragen mij om advies. Ik voel me van betekenis voor de kinderen. Ze kijken uit naar juf Monique! Dat is fijn om te merken.” Daarnaast geeft Monique kinderyogales, wat haar ook veel voldoening geeft.
“Ook zijn er kinderen bij ons komen spelen en logeren, via MEE en Buurtgezinnen.
Voor hen kan ik ook iets betekenen. En samen de leuke dingen doen, waar ik altijd van droomde. Boekjes lezen, knutselen, koekjes bakken, buiten spelen. Een meisje haal ik op dinsdag van school, en dan voel ik me ook helemaal prima tussen de andere ophalers. Ik sta daar echt voor haar.”
“Het doet pijn om aan een toekomst zonder kinderen te denken”,
zei Monique bij de intake voor wandelcoaching, eind 2018. “Je mist de gezelligheid, het knuffelen, de leuke dingen doen, de zingeving, het later oma zijn. Bij anderen draait alles om het gezin. Je weet niet hoe jouw leven verder gaat.”
Vijf jaar later vertelt ze: “Afgelopen zomer gingen mijn twee nichtjes met ons mee op vakantie. Met het vliegtuig, een week naar Kreta. Ik heb er zo van genoten! Samen kletsen aan tafel. Kijken hoe ze kunstjes deden in het zwembad. Lekker volleyballen in het water, dat doe je als stel niet.”
Ook als ze met z’n tweetjes zijn, zijn de vakanties beter nu.
“Eerst had ik echt geen zin om bij het zwembad te gaan zitten, als ik daar al die gezinnen zag. Nu kan ik lekker relaxed genieten van een boekje aan het zwembad, tussen de spelende kinderen!”
Bedankt, Monique, dat je je verhaal wilde delen. Een stukje van je verhaal, moet ik zeggen. Want verder leven zonder kinderen heeft zo veel aspecten in zich, dat laat zich niet eenvoudig beschrijven. Het is een lange weg.
Nawoord: Monique kreeg veel positieve reacties van mensen om haar heen, toen ze dit verhaal doorstuurde. Ze snapten beter hoe het leven zonder kinderen nu voor haar is.
PS: wil jij ook je verhaal delen in Vijf jaar later? Het betekent veel voor mij en hopelijk ook voor de meiden die nu in een traject zitten.
Recente reacties