Als je geen kinderen krijgt, terwijl je ze zielsgraag had gehad, ga je door een rouwproces.
Ze stellen rouw wel eens voor als twee eilandjes, en op elk ervan breng je tijd door. Op het ene eilandje rouw je om het leven van het kindje dat er niet (meer) is en niet zal komen. Je voelt de pijn, de wanhoop, angst en onzekerheid. Je staat oog in oog met het gemis.

Op het andere eilandje probeer je je leven in te richten zónder die dierbare persoon, die je zo graag in je leven had gehad. Je móet verder. Of je het nou leuk vindt of niet.

Hier kom je voor twee vragen te staan.

1. Hoe geef ik in praktische zin INvulling aan mijn leven? Nu ik geen rekening meer hoef te houden met de komst van een kindje?

2. Hoe geef ik op een diepere laag VERvulling aan mijn leven? Hoe geef ik het zin? Hoe maak ik het voor mezelf de moeite waard?

Op de pelgrimstocht verken je beide eilandjes, en kun je deze vragen voor jezelf verder onderzoeken.

En, misschien ervaar je dat al, je gaat steeds heen en weer tussen de verschillende eilandjes.
Zo kun je het ene moment vol hoop zijn, mooie plannen maken en intens van iets genieten, terwijl je het andere moment alleen maar op de bank wil zitten en de ogen uit je kop huilen.