Een frisse, jonge verschijning komt aanlopen bij de kruising.
Ik wacht aan de overkant. Ze maakt nog even een opmerking tegen een meneer bij het stoplicht, onderweg groet en babbelt ze met iedereen. Lekker Brabants, open en toegankelijk.
Aan de buitenkant zie je niet het grote gemis.
Want dit is José, 41 jaar. Sinds 2017 weet ze dat ze geen kinderen kan krijgen. De schok en de impact waren groot. En nog zijn de kerstdagen niet super en hikt ze op tegen moederdag. Maar haar levensplezier en mogelijkheden stralen door alles heen, zo lijkt het voor mij.
Ze vertelt me me hoe verbijsterd ze was over de nazorg van het ziekenhuis.
Die was er simpelweg niet, opeens stond ze buiten aan de andere kant van de draaideur.

 

Succes ermee!

Ze zocht naar een reddingsboei, houvast, informatie.
Ze bezocht verschillende coaches en meldde zich ook aan voor mijn nieuwsbrief. Tot een afspraak kwam het toen niet.
Nu, jaren later, mailde ze mij om een keer kennis te maken.
Omdat ze als ervaringsdeskundige anderen wil gaan helpen. Jonge vrouwen zoals zij, die ook opeens met lege handen staan en zich afvragen:

 

Wat nu?!
 
We maakten een afspraak en dat was fantastisch.
Als ik eraan terugdenk, voel ik nog steeds een soort plaatsvervangende trots, zo noem ik het maar. Hoe veerkrachtig zij was.
Ik ben daar altijd weer door geraakt. Hoe moedig vrouwen opstaan.
Hoe ze verder gaan, terwijl ze zo’n groot verdriet, zo’n groot gat in hun leven hebben. Ik zou het graag anders zien, maar ik durf van mezelf niet te beweren dat ik zo sterk zou zijn geweest, als ik dit traject tot aan het einde had moeten doorlopen.
Ik hoefde dat echt verdriet, die rouw, niet in de ogen te kijken.
Net toen de laatste IVF-poging finaal mislukte en mijn arts de legendarische woorden sprak ‘We kunnen nu wel concluderen dat u niet heel erg vruchtbaar bent, mevrouw Rouweler’, werden we gebeld met het fantastische nieuws dat we Vera konden adopteren.

 

 

Maar ik ontmoette José dus. Die het (noodgedwongen) wél kon.
Ze stelt zichzelf later nog aan je voor via deze nieuwsbrief. Maar wil je bij haar nu al je hart luchten, of zoek je handvatten in je eerste weken of maanden van wanhoop, dan kun je het mij laten weten. Ik breng jullie graag met elkaar in contact. José is een hele fijne luisteraar en een toegankelijk, optimistisch mens.
En nu vraag je je misschien af: wat heb jij daaraan Moniek?
Nou, het is mijn bedoelding om zo veel mogelijk mensen tot steun te zijn. En dat kan op vele manieren. Ik zet de deuren wijd open, omdat ik geloof in samenwerking en een steunend netwerk. Dus wil je met haar afspreken? Laat het me weten

 

Liefs Moniek
06-18208533
PS: naar aanleiding van mijn wandeling met José heb ik ook de pagina ‘Verder zonder kinderen aangepast.
Om meteen meer contact te maken en de beloftes duidelijk weg te laten. 
Zo is de pagina geworden.

 

 

Reageren, iets aanleveren voor mijn nieuwsbrief, samenwerken? Dat vind ik altijd leuk!