Er zijn maar twee zekerheden in het leven: dat je ooit sterft, en dat je moet leren omgaan met onzekerheden. 

Dat las ik in het boek van ‘Jonathan Hoban’ over wandeltherapie. Net op het moment dat ik met mijn coach besproken had, dat ik juist onzekerheid, het-niet-weten, zo killing vind. 

Lekker dan! 

Het is natuurlijk een waarheid als een koe. We wéten niet wat er komt. En dat is vervelend in mijn leven, maar ongetwijfeld ook in dat van jou. 
Want je wéét niet of je nog zwanger zult worden.
Je wéét niet of je ooit nog gelukkig zult zijn, en hoe.
Je wéét niet hoe het verder gaat. 
 
In de tijd dat ik graag moeder wilde worden, frustreerde me dit enorm.
We stonden ingeschreven voor een adoptietraject en we kwamen in het ziekenhuis voor fertiliteitsbehandelingen. In beide trajecten voelde ik me vaak machteloos, omdat ik zo weinig controle kon uitoefenen. Zwanger worden kun je niet forceren. Maar een adoptie kun je net zo min versnellen. Je hebt met zo veel partijen en regels te maken. Ik ervoer veel tegenwerking en bureaucratie en wond me daar enorm over op. Dat hielp me vaak niet, maar sóms ook wel. Als je iets heel graag wil, doe je er alles voor. Daar een andere keer meer over. 
In het ziekenhuistraject was mijn inbreng nog vele malen kleiner.
We hadden kansen om zwanger te worden, maar er werd geen oorzaak gevonden voor het uitblijven van een zwangerschap. Het maakte me onzeker. Ik dacht dat ik te gestrest was, en dat ik daardoor niet zwanger werd. Dat onze relatie niet ment-to-be was. Dat mijn lichaam niet in balans was. Noem het maar en ik dacht het. Nu achteraf denk ik: had dit invloed? Was het helpend? Nee, eigenlijk niet. Had ik dat toentertijd van iemand willen horen? Waarschijnlijk ook niet. Ik stond weinig open voor advies.
 
Nu loop ik in mijn coachingswandelingen met jonge vrouwen door het bos, die hetzelfde doormaken als ik toen. 
Ze vragen me vertwijfeld of de stress hun zwangerschapskansen niet verkleint.
Ik geloof van niet.
In oorlogsgebieden en onder verschrikkelijke stress van mishandeling of verkrachting (sorry) worden mensen ook zwanger. Daar kunnen zenuwen over wel of niet moeder worden vast niet mee concurreren. Ik geloof dat je een paar dingen wél kunt doen in deze lastige periode in je leven: 
  1. Zoek uit wat er mogelijk is op medisch gebied.
    Check of jij en je eventuele partner volledige en grondig zijn onderzocht. Ik bleek bijvoorbeeld een schildklierafwijking te hebben. Dat was niet handig voor een zwangerschap. Zo zijn er vastm meer dingen die je beter bijtijds gecheckt kunt hebben, maar die het ziekenhuis niet standaard doet. Anderzijds zal ik ook nooit weten of het de oorzaak is dat het bij ons nooit gelukt is om zwanger te worden. 
  2. Vertrouw (daarná :-)) op de artsen.
    Zij hebben hiervoor geleerd en doen wat ze kunnen om jou te helpen zwanger te worden. De mogelijkheden in ziekenhuizen en klinieken zijn vele malen groter dan een jaar of tien – laat staan twintig of dertig – jaar geleden. Word je niet goed geholpen in het ziekenhuis? Wacht dan niet te lang, en verkas naar een ander ziekenhuis of een kliniek. 
  3. Zorg goed voor jezelf.
    Doe dingen die je leuk vindt, neem rust, zoek mensen op die je graag ziet. Voel je niet verplicht om met ánderen af te spreken (dat zou helemaal nooit moeten, natuurlijk, maar nu helemáál niet). Zoek ook steun en deel je zorgen met iemand. Je hoeft dit niet alleen te doen.
Zelf zoek ik – bij wijze van zelfzorg – meer het avontuur op.
Gewoon om lol te hebben en even nergens aan te denken.
En wat ik ook doe, is anderen helpen die het moeilijk hebben.
Door te luisteren, samen te wandelen en stil te staan bij wat ze doormaken. Bij moeilijke én mooie dingen. Bij eenzaamheid en bij steun. Ik vang je op als je er doorheen zit, waardoor je weer verder kan. “Had ik maar iemand als jou gekend, toen ik probeerde zwanger te worden”, verzuchtte mijn vriendin J. laatst nog. “Ik gun iedereen een Moniek.”
Dat had ik zelf niet mooier kunnen zeggen 🙂 
kennismaken?

Hoe overleef ik de wachtweken?

Alles is gebeurd. Je hebt op het goede moment gevreeën of er is een terugplaatsing geweest. Dan begint het Grote Wachten. Er is niks meer wat je kunt doen. Of wel? 
Deze  zeven tips helpen je om deze lastige periode goed door te komen. 
Download gratis de zeven tips
Méér steun nodig? En liefst NU? 
Kies hier wat je nodig hebt:
neem gerusts contact op met vragen