De natuur als spiegel

Hiske vertelt:

‘Naast elkaar en lopend in de natuur. Naast elkaar is niet tegenover elkaar. Het voelt gelijkwaardiger, minder: ik ben de cliënt en de ander de beter-weter.’

‘Naast elkaar, dan hoeft er niet steeds oog in oog aangehaakt, maar mag er ook even peinzend, zoekend naar woorden weggekeken worden. Of terwijl je zoekt naar plekken om je voeten neer te zetten. Je mag om je heen kijkend zijn en breder zien.’

Lopend in de natuur is meer dan alleen hoofdwerk. Het is zintuigen erbij. De grond onder je voeten, het lijf dat beweegt, de wind die waait. Het opent.

In mijn geval waren er vaak modder en grote plassen. Daardoorheen en eromheen zoeken naar een weg, de durf om erin en erdoorheen te gaan, mijn weg te zoeken. Niet alleen.

We stonden stil bij een struik. Wat zag ik? En wat vertelde dat wat ik zag? De afstand tussen twee bomen, verleden en toekomst ,waar stond ik in het nu en wat als ik een stap naar voren in de toekomst zette, wat ervaarde ik dan? Waar was mijn plek tussen een groep bomen en als ik nou s ergens anders mijn plek zocht? Veranderde er iets? Wat kwam ik dan tegen van mezelf? Wat vond ik in de natuur aan materialen, wat was hun verhaal en daarmee het mijne?

Wandelcoaching, de natuur als spiegel. Voor mij een heel prettige, mooie en openende manier van coaching en dat met een heel fijne, ondersteunende Moniek als gids.’