Volgens mij is je vader verdronken.’ Amper 26 was ik. Ik kwam terug in mijn kantoor na een training: 17 gemiste oproepen. Een paar keer mijn ouders, een keer de buurvrouw. Ik belde naar huis: in gesprek. Daarna de buren, maar een vreemde nam op. Die zei: ‘Volgens mij is je vader verdronken.’ Ik lachte verward en zei: ‘Dronken? O jee!’ En toen hij weer, zacht: ‘VERdronken’.

 

Papa was vroeg van zijn werk gekomen om nog even te kunnen schaatsen, maar zakte door het ijs. Pas een dag later werd hij teruggevonden door duikers van de brandweer.
Gerard Rouweler, 60 jaar.
Volledig knock-out ging ik. Het was mijn eerste ervaring met rouw. Het ergste wat ik me toen kon voorstellen, was gebeurd.
In de jaren erna ervoer ik een andere vorm van rouw: we konden geen kinderen krijgen, terwijl ik zielsgraag moeder wilde worden.
Maand in maand uit, jaar in jaar uit gingen we op en neer tussen hoop en wanhoop. Totdat de gouden dag dat we het telefoontje kregen dat we Vera mochten adopteren, en later Emmanuel.
Op dát onderwerp – kinderwens – ben ik later mensen gaan begeleiden als wandelcoach. Ik leerde over het rouwproces, onder meer aan de hand van de Verliescirkel, ontwikkeld door het Expertisecentrum ‘omgaan met verlies’. En in een fantastische training van Maya Meerbeek. En begon me hier steeds meer voor te interesseren.
Dit heeft ertoe geleid dat ik ook beroepsmatig met rouw aan de slag ga.
Voortaan is het niet meer: wandelcoach-Moniek, wandelcoach voor vrouwen met een onvervulde kinderwens, maar: Wandelcoach-Moniek: wandelen bij verlies.