Laatst zei een coachee resoluut: “We stappen van het pad af.”

We liepen een dicht begroeid stuk bos in. Voor mij voelde het benauwd. Voor haar juist steunend. Omarmend. En daar, tussen de losgeschoten dennen, beuken en struiken vertelde ze over het verlies van haar zus. Poeh en dat raakte me diep.

Wie een zus verliest… verliest degene bij wie je altijd terecht kon. Degene die je begrijpt zonder woorden. Die je belt met de grootste zorgen of de kleinste dingen. Met wie je rouwde toen jullie ouders stierven.

Toen ik naar huis fietste, besefte ik dat dit een onderbelicht soort rouw is. Is een partner of kind overleden, dan kan iedereen begrijpen dat zo’n verlies de grond onder je voeten vandaan slaat (begrijpen, he? Het kunnen voelen en steunend kunnen zijn, dat is een ander verhaal).

Maar het verlies van een broer of zus? Dat lijkt – voor de buitenwereld – na een paar jaar toch echt op ‘lang geleden’. Maar niet voor jou, als het jou treft. Het doet geen recht aan de band en de liefde die er tussen jou en je zus kan bestaan. En het gat dat er geslagen is.

Dus vandaag heb ik maar één boodschap:
Als je een zus hebt, bel haar. Stuur haar een berichtje. Loop samen een stukje door een mooi bos of gewoon langs de straat. Maakt niet uit waar. Koester jullie tijd samen.

Maar ben jij een broer of zus verloren? Schrijf vandaag eens een mooi verhaal over jullie kindertijd. Heb je nog mensen met wie je de herinnering aan hem of haar levend kan houden? Neem contact op. Wie weet kom je nog nieuwe dingen te weten. Of kun je samen huilen en glimlachen bij de mooie herinneringen.