Een VOL jaar met Corona
Een jaar met Corona
We kijken terug op een heel jaar met Corona. Wie had ooit gedacht dat dit meer dan een VOL jaar ging duren? Ik niet.
De meeste mensen in mijn directe omgeving zijn gezond.
Nog steeds het belangrijkste en het enige wat telt op persoonlijk niveau. Maar de druk op mensen in de zorg is er nog. En de eenzaamheid onder ouderen (én jongeren!). De ondernemers zonder inkomsten. Het werken op zolder. Het is er nog en het zal er nog wel even blijven ook.
Adoptieprocedures liggen nu echt stil.
Dat vind ik hartverscheurend voor kinderen die in een tehuis moeten opgroeien, of op straat. En het is heftig voor alle mensen die adoptie in hun achterhoofd (of zelfs al op de vóórgrond) hadden als ‘plan B’. Wat doe je met je diepgewortelde moedergevoelens, als er onverhoopt geen kindje komt?
Ik denk aan jullie, lieve, dappere mensen met een onvervulde kinderwens
Behandelingen gaan inmiddels weer door. Maar met een verkoudheid word je geweerd uit het ziekenhuis. Daarom let je waarschijnlijk een stuk beter op je gezondheid dan leeftijdgenoten. Zie je nog veel anderen? Of blijft het je goeddoen, de rust?
Ik hoor van verschillende mensen dat het ook wel even prima is zo.
Om een poosje te leven zonder sociale verplichtingen. Om je te kunnen terugtrekken in je eigen cocon. Om even niet op feestjes te worden geconfronteerd met zwangere vriendinnen, buurvrouwen of achternichten.
Maar ik spreek ook coachees die de afleiding en de uitstapjes missen.
De leuke dingen die je makkelijker doet zonder kinderen – lekker uiteten, verre reizen maken, opleidingen volgen – staan ook on hold.
Bij mij was de rek er even uit, net als bij half Nederland.
God wat vond ik het saai! Toch vond ik weer wat lichtpuntjes. In het opschrijven en mediteren met intenties. In het tijd maken voor familie en vrienden, al is het dan op kleine schaal/illegaal. In het boeken van een paar weekendjes weg. Meedoen aan een challenge: “een kast die bij je past”. En in het op de foto gaan met de Kliko.
Ik ben er dus weer wat bovenop. Hoe is het met jou?
Liefs Moniek
06-18208533
PS: wandelen geeft ook een prima boost aan mijn humeur! Ga je mee? Read More
Wandelcoaching betaalbaar voor iedereen
Ik coach veel hoog opgeleide, slimme vrouwen.
Dat is mooi om te doen, maar het geeft me ook een onbehaaglijk gevoel. Kan niet iedereen de wandelcoaching betalen? Ik wil dat het toegankelijk is, voor iedereen. Want niemand kiest voor vruchtbaarheids-problemen en het is nogal krom dat mensen met minder inkomen geen steun en hulp krijgen.
Wel is het zo dat het geld zich terugverdient in jouw gezondheid.
Dat wil ik proberen uit te leggen. Wat ik beteken voor de mensen die ik coach. Luisteren en doorvragen klinkt klein, maar is van grote waarde. Ik luister naar je met volle aandacht, zonder oordeel en zonder adviezen. De goede ideeën komen helemaal vanuit jouzelf. Ik help je om ze te ontdekken.
Je zicht kan vertroebeld zijn door verdriet en pijn. Je bent misschien verhard.
Veel coachees geven aan dat ze zichzelf niet meer herkennen. Ze vinden van zichzelf dat ze humeurig en ongezellig doen. Verdriet drukt op hun gemoed, het beïnvloedt hun werk, relaties en vriendschappen. Ik help je om met meer compassie naar jezelf te kijken en uit de impasse te komen. Vaak heb je al eindeloos over iets hebt nagedacht. Je zit vast in je gedachten en situatie.
In de natuur kom je op onverwachte inzichten en zie je kleine stapjes die je kan zetten. Er ontstaan nieuwe mogelijkheden, die je niet had kunnen bedenken.
Ik heb ook een groot hart. En grote oren (dat is helaas echt waar :-))
Maar daarmee kan ik wel onwijs goed luisteren naar jouw verhaal en naar jouw strubbelingen. Aan de ene kant krijg je herkenning en erkenning van je pijn. Aan de andere kant zie ik je kracht en je mogelijkheden.
Nu jij nog! Ben je klaar om een volgende stap te zetten?
Liefs Moniek
Wandeling voor alleenstaande wensmoeders
Geregeld organiseer ik een wandeling voor alleenstaande wensouders.
Vrouwen en mannen met een kinderwens, die alleen of in een niet-traditionele relatie ouder willen worden. Ik vind dat mooi: mensen die hun diepste wens proberen te laten uitkomen. Ook al hadden ze vroeger meestal gedacht dat ze daarvoor eerst hun ‘Grote Liefde’ zouden vinden. Of misschien hebben ze die wel gevonden, maar was dat net iemand zonder kinderwens. Naast hun eigen oordelen, moeten ze omgaan met reacties als: zou je dat wel doen? Is dat niet te zwaar, alleen? Weet je wel waar je aan begint? Het wordt toch nog vaak apart gevonden.
Ik stond er niet eens zo bij stil, maar om me heen heb ik verschillende vrouwen die alleen een kind opvoeden. Een van hen werd zwanger met behulp van een donor. Een ander met een man van wie tevoren duidelijk was dat hij geen grote rol in de opvoeding ging spelen. En een vriendin adopteerde in haar eentje een kindje. Ook heb ik vriendinnen die hebben geprobeerd zonder partner moeder te worden, maar bij wie het helaas niet gelukt is.
Recente reacties