Het bericht van een coachee dat ze zwanger is: dat is wel iets waarvan ik even juichend door de kamer dans!
Ik weet hoe diep de wens was. Hoe lang en zwaar het wachten. Hoe zeer het geduld op de proef werd gesteld. En hoe vaak er een teleurstelling te verwerken was geweest. Dat coachees het – soms al vroeg – aan mij vertellen, vind ik speciaal. Ik voel me vereerd, en ben dankbaar voor het vertrouwen dat daaruit spreekt.
Afgelopen twee maanden hoorde ik van méérdere coachees dat ze een positieve test in handen hadden.
Met grote voorzichtigheid, maar natuurlijk superblij, deelden ze het nieuws. Bij drie van hen ging het mis. Nog ná die test die zo veel vreugde had gebracht.
Je kunt nog zo sterk zijn, maar dat vraagt wel héél veel van je veerkracht.
Dat je zo lang op een kindje gehoopt hebt en er zo veel voor gedaan hebt. Dat je dan de euforie mag voelen van een positieve zwangerschapstest. Het idee toelaat dat er een kindje groeit in je buik. En dat je er daarna weer afscheid van moet nemen.
‘Je kunt ten minste zwanger worden.’
Daar proberen mensen troost mee te geven. Ik weet niet of het zo werkt. Ik denk het niet eigenlijk. Een zwangerschap is pas écht een succes als er een kindje uit geboren wordt, lijkt me (en dit bedoel ik niet spottend).
Zelf heb ik nooit met een positieve test in mijn handen gestaan.
Volgens mij kwam het bij mij niet eens tot testen. Voelde ik een paar dagen voor de testdatum altijd de ongesteldheid aankomen. En ging ik telkens met angst en beven naar de wc, steeds weer in de hoop dat er geen bloed te zien was. Terwijl ik eigenlijk wel wist dat het mis was. Die dagen van ‘hopen tegen beter weten in’ waren killing. Duidelijke ongesteldheid kwam uiteindelijk vaak gewoon als een opluchting. Liever slecht nieuws dan onzekerheid.
Hoe zou ik me dan gevoeld hebben als ik een positieve test had gehad?
Waarschijnlijk zou ik het niet hebben geloofd en er nog een hele zwik testen tegenaan hebben gegooid. Ook een dure, een echte Clear Blue (daar droomde ik zelfs van, om dát ooit te mogen doen 😊) En dan? Wanneer zou ik echt blij zijn geworden? Het durven toelaten? Het gaan vertellen? Roze sokjes kopen?
Zie dat moment even voor je.
En dan daarna: wham! Alsnog mis.
Het verlies van een toekomstdroom. Misschien niet definitief. Maar zie je nog maar eens op te laden voor een volgende poging. Zie nog maar eens blij te zijn als je weer een positieve test hebt. Zie een zwangerschap maar eens door te komen tot de bevalling, zeker wetende dat het dán allemaal goed is.
Voor die uitdaging staan de meiden die ik coach.
En ze dealen ermee, stuk voor stuk. Ze huilen uit en beginnen opnieuw. Of ze besluiten dat het zo genoeg is geweest. Of dat het tijd is voor een pauze en bezinning.
Ik zeg altijd dat ik alleen maar fijne mensen als coachee heb.
Omdat ze van wandelen houden? Of is het de kracht én de kwetsbaarheid die ik bij ze zie, die ik zo mooi vind? Het maakt dat ik zielsgelukkig ben dat ik mensen op dit vlak mag begeleiden. Dat ze mij hun zorgen en angsten toevertrouwen. En het me vertellen dat ze zwanger zijn of dat het mis is. Want voor elke nieuwe zwangerschap dans ik door de kamer, en voor elk slecht bericht, moet ik eventjes gaan zitten.
 
Liefs Moniek