It’s me! Ken je me nog? 
Ik wil je vertellen wat ik de afgelopen weken heb ontdekt. Wat het verschil is tussen wandelen met een vriendin of buurvrouw of met een wandelcoach. Komt-ie:
1. Veel mensen willen hun hart luchten bij een buitenstaander.
Niet omdat ze om zich heen niemand kunnen vinden die luistert. Maar omdat het fijn is om niet aan die ánder te hoeven te denken, bij het vertellen van je verhaal. Geen rekening houden met verdriet bij die ánder. Je niet anders voor hoeven doen, omdat je bijvoorbeeld vindt dat je blij hoort te zijn voor de ander.
Ik ben als wandelcoach een zeer betrokken, maar absoluut neutrale toehoorder. Geen verdrietige moeder of beledigde vriendin (of lieve vriendin, die jij niet verdrietig wil maken, want… snap je?)
2. En dat niet alleen: zuivere aandacht voor de coachee!
Niet omdat ik hele nurkse of egocentrische coachees heb. Integendeel. Het zijn juist de aller warmste, empathische mensen die ik coach tijdens de wandelingen. Vaak hoog opgeleid, werkend als arts, psycholoog of onderzoeker. Sprankelende, betrokken, jonge vrouwen, die bij hun omgeving bekend staan als de rots in de branding. Het luisterend oor. De steunpilaar. De diepgewortelde boom die alles opvangt, zoals een coachee het laatst treffend verwoordde.
(Heel schattig ook, het overkomt me geregeld dat iemand tijdens een kennismakingswandeling na vijf minuten geschrokken vraagt: ‘En hoe is het met jóu? Sorry, het is niks voor mij om zo lang over mezelf te praten!’. Nou, wen er maar aan! Je zult merken hoe fijn dat is!)
3. Coachees zoeken écht contact.
Niet via Instagram of seminars, maar face-to-face, van mens tot mens. Er gaat veel tijd zitten in ervaringen uitwisselen op social media en informatie opzoeken op internet. Je wordt wel een Grote expert (ook een gemene deler van al mijn coachees), en je kunt een hoop mensen steunen en steun vragen. Maar het is ook uitputtend, al die tijd op je telefoon. Naar buiten gaan en bewegen, en van gedachte wisselen met iemand die naast je loopt, geeft veel meer steun en voldoening dan al die steun op afstand. Kwaliteit boven kwantiteit.
Dus loop ik verder. Binnenkort niet meer in ski-jas, maar lekker met blote armen. De lente in! Alle groepswandelingen heb ik doorgeschoven naar maart/april, dus kijk vast in de agenda of er wat voor je bij zit.
Tot ziens, en wandel-ze!