Onvervulde kinderwens: (hoe) rouw je dan?
Als je geen kinderen krijgt, terwijl je ze zielsgraag had gehad, ga je door een rouwproces.
Ze stellen rouw wel eens voor als twee eilandjes, en op elk ervan breng je tijd door. Op het ene eilandje rouw je om het leven van het kindje dat er niet (meer) is en niet zal komen. Je voelt de pijn, de wanhoop, angst en onzekerheid. Je staat oog in oog met het gemis.
Op het andere eilandje probeer je je leven in te richten zónder die dierbare persoon, die je zo graag in je leven had gehad. Je móet verder. Of je het nou leuk vindt of niet.
Hier kom je voor twee vragen te staan.
1. Hoe geef ik in praktische zin INvulling aan mijn leven? Nu ik geen rekening meer hoef te houden met de komst van een kindje?
2. Hoe geef ik op een diepere laag VERvulling aan mijn leven? Hoe geef ik het zin? Hoe maak ik het voor mezelf de moeite waard?
Op de pelgrimstocht verken je beide eilandjes, en kun je deze vragen voor jezelf verder onderzoeken.
En, misschien ervaar je dat al, je gaat steeds heen en weer tussen de verschillende eilandjes.
Zo kun je het ene moment vol hoop zijn, mooie plannen maken en intens van iets genieten, terwijl je het andere moment alleen maar op de bank wil zitten en de ogen uit je kop huilen.

De Pelgrimstochten zijn voor vrouwen die weten dat hun kinderwens waarschijnlijk niet vervuld zal worden.
Wil je erbij zijn?
Zorg dan dat je een plekje reserveert, en meld je aan. De Early Birds korting geldt nog tot 5 april: je betaalt dan €49,- in plaats van €62,50.
Wil je meer weten voordat je je inschrijft? Neem gerust contact op.
Groet Moniek en Janneke
06-18208533
Invulling en vervulling in je leven (Pelgrimstocht 29 mei)

Your consent is required to display this content from youtube - Privacy Settings
Janneke en ik zijn weer op pad geweest in de Kampina bij Boxtel.
We hebben de route goed in ons hoofd, en de plaatsten bekeken waar we stilstaan voor oefeningen en pauzes. Ik ben de organisator, Janneke neemt – als GZ psycholoog i.o. en met haar jarenlange ervaring als pelgrim – de invulling van de dag voor haar rekening.
We spraken in de voorbereiding uitgebreid over onze eigen kinderwens.
En over de angsten die we hadden. Ikzelf werd – zo zie ik dat – voor de poorten van de hel weggesleept, doordat ik in de maand van de allerlaatste mislukte IVF-poging te horen kreeg dat we Vera mochten adopteren. Mijn grote angst, dat mijn leven zonder een kindje altijd hetzelfde zou blijven, saai zou worden, en dat het ‘niet genoeg’ zou zijn, hoefde ik niet verder te doorleven. Maar de angst heb ik wel degelijk lange tijd gevoeld.
Janneke vertelde, dat ze nu kan verdragen dat ze geen kinderen heeft.
Maar ze weet ook, dat er momenten en mogelijk fasen komen, dat de hele mallemolen weer voorbij gaat komen, bijvoorbeeld in de tijd dat ze oma zou worden.

Onze Pelgrimstochten zijn voor vrouwen die weten dat hun kinderwens waarschijnlijk niet vervuld zal worden.
Misschien begint dit besef nog maar net door te dringen, misschien weet je het al wat langer. Misschien kun je het al jarenlang goed hanteren, maar heb je een terugval, of poppen er opeens hele andere vragen en gevoelens op. Misschien heb je stille hoop dat je toch nog zwanger wordt. Of je bent op dit moment veel bezig met het invullen van je ‘nieuwe toekomst’. Het kan allemaal, en we zullen het ook allemaal bij onszelf herkennen.
Het is fijn om herkenning en erkenning te vinden bij mensen die je weinig hoeft uit te leggen. Je begrijpt elkaar gewoon.
Tegelijkertijd is er op de pelgrimstocht zeker ook ruimte voor eigen reflectie en bezinning. Je gaat echt bij jezelf na hoe het nu met je is, hoe je met je gemis omgaat én hoe je ruimte maakt voor nieuwe toekomstdromen. Je bekijkt die dag hoe je je voelt en wat je wel of niet wilt delen. Je wordt nooit ergens in geforceerd, natuurlijk. Je bepaalt het helemaal zelf, en wij zullen daarin een veilige plek creëren voor iedereen.
Wil je erbij zijn?
Zorg dan dat je een plekje reserveert, en meld je aan. We hebben een Early Birds korting tot 5 april: je betaalt dan €49,- in plaats van €62,50. Ook als je al interesse hebt getoond, schrijf je nog even officieel in via deze link, dan stuur ik je de bevestiging van deelname. Wil je meer weten voordat je je inschrijft? Neem gerust contact op.
Omgaan met een onvervulde kinderwens is niet iets wat je ‘even doet’.
Het is een gegeven dat in je hele leven een rol zal blijven spelen, soms wat meer op de voorgrond, dan weer wat verder naar achteren. Wat wij je willen geven, is tijd en aandacht voor wat er in je leeft. Zodat je nieuwe inzichten opdoet, en met meer lichtheid en vol goede moed weer naar huis gaat.
Groet Moniek en Janneke
06-18208533

Verlies van een toekomstdroom

Het bericht van een coachee dat ze zwanger is: dat is wel iets waarvan ik even juichend door de kamer dans!
Ik weet hoe diep de wens was. Hoe lang en zwaar het wachten. Hoe zeer het geduld op de proef werd gesteld. En hoe vaak er een teleurstelling te verwerken was geweest. Dat coachees het – soms al vroeg – aan mij vertellen, vind ik speciaal. Ik voel me vereerd, en ben dankbaar voor het vertrouwen dat daaruit spreekt.
Afgelopen twee maanden hoorde ik van méérdere coachees dat ze een positieve test in handen hadden.
Met grote voorzichtigheid, maar natuurlijk superblij, deelden ze het nieuws. Bij drie van hen ging het mis. Nog ná die test die zo veel vreugde had gebracht.
Je kunt nog zo sterk zijn, maar dat vraagt wel héél veel van je veerkracht.
Dat je zo lang op een kindje gehoopt hebt en er zo veel voor gedaan hebt. Dat je dan de euforie mag voelen van een positieve zwangerschapstest. Het idee toelaat dat er een kindje groeit in je buik. En dat je er daarna weer afscheid van moet nemen.
‘Je kunt ten minste zwanger worden.’
Daar proberen mensen troost mee te geven. Ik weet niet of het zo werkt. Ik denk het niet eigenlijk. Een zwangerschap is pas écht een succes als er een kindje uit geboren wordt, lijkt me (en dit bedoel ik niet spottend).
Zelf heb ik nooit met een positieve test in mijn handen gestaan.
Volgens mij kwam het bij mij niet eens tot testen. Voelde ik een paar dagen voor de testdatum altijd de ongesteldheid aankomen. En ging ik telkens met angst en beven naar de wc, steeds weer in de hoop dat er geen bloed te zien was. Terwijl ik eigenlijk wel wist dat het mis was. Die dagen van ‘hopen tegen beter weten in’ waren killing. Duidelijke ongesteldheid kwam uiteindelijk vaak gewoon als een opluchting. Liever slecht nieuws dan onzekerheid.
Hoe zou ik me dan gevoeld hebben als ik een positieve test had gehad?
Waarschijnlijk zou ik het niet hebben geloofd en er nog een hele zwik testen tegenaan hebben gegooid. Ook een dure, een echte Clear Blue (daar droomde ik zelfs van, om dát ooit te mogen doen 😊) En dan? Wanneer zou ik echt blij zijn geworden? Het durven toelaten? Het gaan vertellen? Roze sokjes kopen?
Zie dat moment even voor je.
En dan daarna: wham! Alsnog mis.
Het verlies van een toekomstdroom. Misschien niet definitief. Maar zie je nog maar eens op te laden voor een volgende poging. Zie nog maar eens blij te zijn als je weer een positieve test hebt. Zie een zwangerschap maar eens door te komen tot de bevalling, zeker wetende dat het dán allemaal goed is.
Voor die uitdaging staan de meiden die ik coach.
En ze dealen ermee, stuk voor stuk. Ze huilen uit en beginnen opnieuw. Of ze besluiten dat het zo genoeg is geweest. Of dat het tijd is voor een pauze en bezinning.

Recente reacties