We zeggen: je mag me altijd bellen. Of: laat het me weten als ik iets kan doen.

En eerlijk: ik heb het ook weleens gezegd. Ik twijfel ook nog vaak genoeg ‘of het wel mijn plek is’ om iemand mijn hulp aan te bieden. Of ik niet te ver weg sta of niet als opdringerig overkom.

‘Hij zal het wel druk hebben’.

‘Ze zal wel moe zijn’.

‘Ze zullen wel al veel aanloop hebben’.

Je hoopt dat degene die rouwt aangeeft wat hij of zij nodig heeft. Maar kun jij om hulp vragen als je in puin ligt of je bed niet uit komt van ellende?

Hoe het óók kan

Mijn vriendin Tessa stond een keer met een pannetje soep op de stoep, in een periode waarin ik echt geen ruimte voelde voor bezoek. Maar wél dat gebaar van die soep kon aannemen (ze kwam niet binnen).

Later, toen ik heel bezorg was om een borstonderzoek en alles gelukkig goed bleek, stond ze er weer – met bloemen. Om te vieren dat ik gezond was.

We zijn met elkaar verbonden, in goede en in slechte tijden. Zo belangrijk kan steun zijn. Elk klein gebaar kan al steun geven.

Stel de vraag: hoe is het vandaag met je? Vergeet het woord ‘vandaag’ niet, anders voelt de vraag vaak te groot.

Je hulp aanbieden is ook mooi, natuurlijk. Maak het wel zo concreet mogelijk. Bied aan een maaltijd te brengen (vrijdagavond om 18.00 uur), medicatie van de apotheek te halen, de hond uit te laten, een spelletje te doen met de kinderen in huis, de badkamer te poetsen, samen een kopje thee te drinken.

Steek je hand uit naar iemand die rouwt. Zeg dat je niet goed weet wat je moet zeggen. Altijd beter dan niks zeggen, toch?