Een VOL jaar met Corona
Een jaar met Corona
We kijken terug op een heel jaar met Corona. Wie had ooit gedacht dat dit meer dan een VOL jaar ging duren? Ik niet.
De meeste mensen in mijn directe omgeving zijn gezond.
Nog steeds het belangrijkste en het enige wat telt op persoonlijk niveau. Maar de druk op mensen in de zorg is er nog. En de eenzaamheid onder ouderen (én jongeren!). De ondernemers zonder inkomsten. Het werken op zolder. Het is er nog en het zal er nog wel even blijven ook.
Adoptieprocedures liggen nu echt stil.
Dat vind ik hartverscheurend voor kinderen die in een tehuis moeten opgroeien, of op straat. En het is heftig voor alle mensen die adoptie in hun achterhoofd (of zelfs al op de vóórgrond) hadden als ‘plan B’. Wat doe je met je diepgewortelde moedergevoelens, als er onverhoopt geen kindje komt?
Ik denk aan jullie, lieve, dappere mensen met een onvervulde kinderwens
Behandelingen gaan inmiddels weer door. Maar met een verkoudheid word je geweerd uit het ziekenhuis. Daarom let je waarschijnlijk een stuk beter op je gezondheid dan leeftijdgenoten. Zie je nog veel anderen? Of blijft het je goeddoen, de rust?
Ik hoor van verschillende mensen dat het ook wel even prima is zo.
Om een poosje te leven zonder sociale verplichtingen. Om je te kunnen terugtrekken in je eigen cocon. Om even niet op feestjes te worden geconfronteerd met zwangere vriendinnen, buurvrouwen of achternichten.
Maar ik spreek ook coachees die de afleiding en de uitstapjes missen.
De leuke dingen die je makkelijker doet zonder kinderen – lekker uiteten, verre reizen maken, opleidingen volgen – staan ook on hold.
