Vlak na de coaching werd Marleen ernstig ziek, en er kwam corona.
Ze hield een fijne groep vrienden om zich heen die haar door dik en dun steunden, ook al zeiden ze dan niet altijd helemaal de goede dingen.

“Het is niet bewust, maar als ik er zo over nadenk, heb ik toch het meest contact met mensen zonder kinderen.

Veel vrouwen hebben het nou eenmaal altijd over hun kinderen. Ik praat ook graag over andere dingen, over werk, hobby’s. Dat loopt vaak beter met vrienden en bekenden die geen kinderen hebben. Je matcht makkelijker in het gesprek.”

Vijf jaar geleden was het best pittig thuis, gezien de situatie
“Het was emotioneel zwaar om Robert met zijn kinderen te zien, terwijl ik dat ook graag samen met hem had gehad. De aanwezigheid van mijn stiefkinderen confronteerde me vaak met mijn eigen verdriet. Ik heb dit met hun gedeeld en hun begripvolle reactie heeft echt helend gewerkt. Het mocht er nu zijn en dat was fijn. Ik kon hun graag zien en mijn verdriet ernaast laten bestaan.”

Daarbij zaten ze niet altijd op één lijn in de opvoeding en Marleens positie als niet-moeder was niet altijd prettig. “Dat is helemaal goed gekomen!” lacht Marleen nu. “Dat Robert al kinderen had, dat zie ik inmiddels toch echt als een cadeautje dat ik heb gekregen. Zij en Robert zijn mijn grootste steunpilaren. Ze zijn er gewoon. Ze accepteren mij voor wie ik ben.”

Marleen vertelt dat ze er haast niet meer mee bezig is, dat ze zelf geen kinderen heeft gekregen.
“Moeilijke momenten zijn er bijna niet meer.” Natuurlijk wil ik weten wat haar het meest geholpen heeft!

“Dat ik een brief heb geschreven aan mijn man”, antwoordt ze.
“Daarin beschreef ik tot in de kern waarom ik eigenlijk kinderen wilde. Het fundament daarvoor was onze liefde. Het raakt me nu opnieuw om dat te zeggen. Ik wilde een kind met Robert uit liefde voor hem. De liefde tussen ons, die zijn we blijven koesteren.”

Robert was diep vanbinnen altijd bang geweest dat Marleen bij hem weg zou gaan, omdat hij haar geen kinderen kon geven.
Toen hij de brief las, kon ik ook zijn emoties zien en kreeg hij het vertrouwen dat ik hem heel graag zag, ook zonder ons eigen kind. Dit schepte voor ons een nog diepere verbondenheid.”

De brief en de gesprekken die volgden hebben veel goed gedaan in de relatie tussen Robert en haar, maar ook in de relatie met de kinderen. “Het zat goed tussen ons twee, en dat voelden de kinderen. Het was rustig thuis, gezellig, liefdevol. Natuurlijk hebben we ook ruzie en gesteggel, maar in basis zijn wij een goed koppel.”

Wat zou je andere vrouwen mee kunnen geven, die nu in een moeilijke tijd zitten?
“Een advies is nooit voor alle mensen. Ik kan alleen zeggen wat míj hielp, en dat was teruggaan naar de kern. Wat geeft het leven zin? Dat je kinderen wil, is een oer-gevoel. Maar er zit ook een diepere betekenis achter. Daar heb ik naar gezocht: wat was de reden dat ik kinderen wilde? Welke drijfveren zaten daarachter? En kon ik daarmee misschien ook iets doen met of voor andere kinderen? Dat naar boven krijgen, hielp me.”

“Naast het toelaten van het verdriet”, voegt ze snel toe.
“Laat het toe. Geef het ruimte. Zorg voor balans. Geef jezelf ook ruimte om gewoon blij te zijn met anderen. Soms sprak ik mezelf toe: ‘Je hebt nu veel verdriet. Je hebt veel gehuild. Stop nu. Ga wat leuks doen. Zoek afleiding.’ Stap voor stap komen er meer leuke momenten.”

“En de natuur was voor mij een grote troost.
Nog steeds. Ik ga elke dag even naar buiten, het doet me áltijd goed.”