Articles Tagged with: Verlies
Home / Blog Archives
9 oktober 2024

Natuurmandala maken op Allerzielen

Locatie: de Kampina bij Boxtel
Tijd: 10.00 – 12:00
Kosten: €25
Aanmelden
Op zaterdag 2 november ga ik met een groepje de natuur in om natuurmandala’s te maken. Ga je mee? 
Je maakt je eigen mandala voor een persoon die je mist.
Dit kan het kindje zijn dat je verloor tijdens je zwangerschap. Of het kindje dat nooit is gekomen. Misschien rouw je (ook) om het verlies van je vader, moeder, broer, zus, vriend of vriendin, die overleden is.
We lopen samen, maar het is je eigen proces, waarin je niets hoeft te delen. Je legt je eigen mandala, die daarna achterblijft in de natuur.
Een natuurmandala gaat uiteindelijk weer op in de natuur.
Dat vind ik het mooie eraan. Het is vergankelijk, maar blijft ook deel uitmaken van het grotere geheel. Net als de mensen die we hebben moeten loslaten. 
Aanmelden
Wandelen heeft een positief effect op je concentratie én op je stemming. Zelfs na vijf minuten al.
Tijdens een wandeling is het makkelijker om te praten over moeilijkere onderwerpen. En om ook echt te voelen hoe het nu eigenlijk met je is. Je hoeft elkaar niet steeds aan te kijken. Je kijkt gewoon lekker wat om je heen en in de verte. 
Tijdens de coachingswandelingen bekijken we jouw situatie.
Wat heb je nodig? Wat heeft jou geholpen in eerdere moeilijke fases van je leven? Als de situatie zich ervoor leent, koppelen we nieuwe inzichten aan wat je ziet (hoort, ruikt, voelt) in de natuur. Door zo’n metafoor blijft een positief gevoel of een voornemen bij je.
Wandelen door de natuur geeft je inzichten en brengt je op nieuwe ideeën.
Maar bovenal is praten tijdens een wandeling in de natuur heel fijn. Je hart luchten tegen een ‘vreemde’, die zonder oordeel en zonder eigen belang naar je luister. 
Kennismaken? Dat kan in een wandeling van een uur. Vrijblijvend en gratis. Klik hier 
Praktische informatie over wandelcoaching vind je hier.
23 september 2024

Wandelen bij verlies

Volgens mij is je vader verdronken.’ Amper 26 was ik. Ik kwam terug in mijn kantoor na een training: 17 gemiste oproepen. Een paar keer mijn ouders, een keer de buurvrouw. Ik belde naar huis: in gesprek. Daarna de buren, maar een vreemde nam op. Die zei: ‘Volgens mij is je vader verdronken.’ Ik lachte verward en zei: ‘Dronken? O jee!’ En toen hij weer, zacht: ‘VERdronken’.

 

Papa was vroeg van zijn werk gekomen om nog even te kunnen schaatsen, maar zakte door het ijs. Pas een dag later werd hij teruggevonden door duikers van de brandweer.
Gerard Rouweler, 60 jaar.
Volledig knock-out ging ik. Het was mijn eerste ervaring met rouw. Het ergste wat ik me toen kon voorstellen, was gebeurd.
In de jaren erna ervoer ik een andere vorm van rouw: we konden geen kinderen krijgen, terwijl ik zielsgraag moeder wilde worden.
Maand in maand uit, jaar in jaar uit gingen we op en neer tussen hoop en wanhoop. Totdat de gouden dag dat we het telefoontje kregen dat we Vera mochten adopteren, en later Emmanuel.
Op dát onderwerp – kinderwens – ben ik later mensen gaan begeleiden als wandelcoach. Ik leerde over het rouwproces, onder meer aan de hand van de Verliescirkel, ontwikkeld door het Expertisecentrum ‘omgaan met verlies’. En in een fantastische training van Maya Meerbeek. En begon me hier steeds meer voor te interesseren.
Dit heeft ertoe geleid dat ik ook beroepsmatig met rouw aan de slag ga.
Voortaan is het niet meer: wandelcoach-Moniek, wandelcoach voor vrouwen met een onvervulde kinderwens, maar: Wandelcoach-Moniek: wandelen bij verlies.
19 januari 2022

Onder de indruk

Een frisse, jonge verschijning komt aanlopen bij de kruising.
Ik wacht aan de overkant. Ze maakt nog even een opmerking tegen een meneer bij het stoplicht, onderweg groet en babbelt ze met iedereen. Lekker Brabants, open en toegankelijk.
Aan de buitenkant zie je niet het grote gemis.
Want dit is José, 41 jaar. Sinds 2017 weet ze dat ze geen kinderen kan krijgen. De schok en de impact waren groot. En nog zijn de kerstdagen niet super en hikt ze op tegen moederdag. Maar haar levensplezier en mogelijkheden stralen door alles heen, zo lijkt het voor mij.
Ze vertelt me me hoe verbijsterd ze was over de nazorg van het ziekenhuis.
Die was er simpelweg niet, opeens stond ze buiten aan de andere kant van de draaideur.

 

Succes ermee!

Ze zocht naar een reddingsboei, houvast, informatie.
Ze bezocht verschillende coaches en meldde zich ook aan voor mijn nieuwsbrief. Tot een afspraak kwam het toen niet.
Nu, jaren later, mailde ze mij om een keer kennis te maken.
Omdat ze als ervaringsdeskundige anderen wil gaan helpen. Jonge vrouwen zoals zij, die ook opeens met lege handen staan en zich afvragen:

 

Wat nu?!
 
We maakten een afspraak en dat was fantastisch.
Als ik eraan terugdenk, voel ik nog steeds een soort plaatsvervangende trots, zo noem ik het maar. Hoe veerkrachtig zij was.
Ik ben daar altijd weer door geraakt. Hoe moedig vrouwen opstaan.
Hoe ze verder gaan, terwijl ze zo’n groot verdriet, zo’n groot gat in hun leven hebben. Ik zou het graag anders zien, maar ik durf van mezelf niet te beweren dat ik zo sterk zou zijn geweest, als ik dit traject tot aan het einde had moeten doorlopen.
Ik hoefde dat echt verdriet, die rouw, niet in de ogen te kijken.
Net toen de laatste IVF-poging finaal mislukte en mijn arts de legendarische woorden sprak ‘We kunnen nu wel concluderen dat u niet heel erg vruchtbaar bent, mevrouw Rouweler’, werden we gebeld met het fantastische nieuws dat we Vera konden adopteren.

 

 

Maar ik ontmoette José dus. Die het (noodgedwongen) wél kon.
Ze stelt zichzelf later nog aan je voor via deze nieuwsbrief. Maar wil je bij haar nu al je hart luchten, of zoek je handvatten in je eerste weken of maanden van wanhoop, dan kun je het mij laten weten. Ik breng jullie graag met elkaar in contact. José is een hele fijne luisteraar en een toegankelijk, optimistisch mens.
En nu vraag je je misschien af: wat heb jij daaraan Moniek?
Nou, het is mijn bedoelding om zo veel mogelijk mensen tot steun te zijn. En dat kan op vele manieren. Ik zet de deuren wijd open, omdat ik geloof in samenwerking en een steunend netwerk. Dus wil je met haar afspreken? Laat het me weten

 

Liefs Moniek
06-18208533
PS: naar aanleiding van mijn wandeling met José heb ik ook de pagina ‘Verder zonder kinderen aangepast.
Om meteen meer contact te maken en de beloftes duidelijk weg te laten. 
Zo is de pagina geworden.

 

 

Reageren, iets aanleveren voor mijn nieuwsbrief, samenwerken? Dat vind ik altijd leuk!
29 juni 2021

Een Sam voor jou

Helaas hebben mensen die al langere tijd zwanger proberen te worden, ook vaak te maken met een miskraam of het verlies van een kindje. Dat lijkt me onnoemelijk zwaar: dat je eíndelijk zwanger bent en dan je kindje verliest.
Op Instagram kwam ik het mooie initiatief van Sanne tegen. Zij verloor haar dochtertje Juliëtte, en richtte jaren later de Stichting “Een Sam voor jou” op. Ze maken knuffels in het geboortegewicht van overleden baby’s. En extra bijzonder: ze maken ook knuffels voor mensen die vroeg in de zwangerschap hun kindje zijn verloren. Zo wordt je onzichtbare verlies toch een beetje zichtbaar gemaakt.
Hieronder lees je Sannes verhaal en hoe je een Sam kunt bestellen.
 
Stichting “Een Sam voor jou”
“In mei 2016 werd onze dochter Juliëtte geboren”, zegt Sanne.
“Helaas bleek Juliëtte ernstig ziek. Zij is geboren met een agressieve hersentumor en helaas is zij 17 dagen na haar geboorte overleden. Ik merkte al heel snel hoe moeilijk het was om je overleden kind betrokken te laten zijn bij je gezin. Wij hebben helaas weinig foto’s van ons gezin tezamen kunnen maken, omdat Juliëtte het grootste deel van haar leven op de NICU heeft doorgebracht.

Na haar overlijden stuitte ik op het Amerikaanse concept Mollie Bears.
Ik verbaasde mij erover dat dit in Nederland niet beschikbaar was. Daarnaast zou ik het fijner vinden als het persoonlijker kon. Ik zou graag eigen stoffen verwerkt hebben. Dan zou in mijn ogen iedere knuffel totaal uniek moeten zijn. Het idee bleef in mijn hoofd hangen en later kwam ik Marie-Louise tegen. Zij was al 35 jaar verloskundige en kon toevallig ook nog met een naaimachine overweg. Samen kropen we achter de naaimachine en na vele pogingen is daar “Sam” uitgekomen.”

“Er zijn vier varianten van Sam, afhankelijk van het gewicht van de baby.
Er is ruime keuze uit verschillende kleuren en we breiden de collectie regelmatig uit. Daarnaast kunnen we eigen stoffen verwerken, bijvoorbeeld van kleding of het wiegje waar de baby in heeft gelegen. Elke Sam is uniek en we verzinnen iedere keer weer iets om Sam zo eigen mogelijk te maken.

Voor mij is het belangrijk dat ik iets vast kan houden met het gewicht van mijn overleden baby. Dit maakt het verdriet tastbaar en zichtbaar. Zelf maken wij elk jaar met kerst een foto van onze kinderen voor de kerstboom. Ergens vond ik dat beeld enorm incompleet en dat raakte mij diep. Door Sam is Juliëtte er toch een beetje bij, zichtbaar voor de buitenwereld.”

De Sam knuffels worden door vrijwilligers gemaakt. Je betaalt alleen de reserveringskosten: €25 voor één knuffel, €35 voor een tweeling.
Naar de site
 
Oprichters Marie-Louise en Sanne
21 april 2021

Rouw om een onvervulde kinderwens

‘Rouwen’ om je kinderwens? Dat klinkt voor jou misschien wel erg zwaar.
Je hebt wel veel verdriet, je toekomst is onzeker, maar rouw?
Vergis je niet. Je lijdt een verlies, elke maand opnieuw.
Dat verlies hakt erin, het stapelt zich op, en je moet het lange tijd verdragen.
Daarom spreken we van rouw.
Wat maakt rouw om een onvervulde kinderwens zo anders dan rouw bij een overlijden? Drie verschillen.
1. Een kinderwens is onzichtbaar
2. Iedereen in jouw leeftijdsgroep krijgt kinderen
3. Rouw om een kinderwens wordt anders beleefd door partners
1. Een kinderwens is onzichtbaar.
Of meer: het vurig gewenste kíndje is niet zichtbaar. Niemand kent het kindje van wie je droomt. Aan een overledene heeft iedereen zijn eigen herinneringen, daar kun je over praten. Maar er zijn geen herinneringen aan jouw niet geboren kindje. Niemand anders kent het kindje (of de kindjes) naar wie jij verlangt, zelfs de vader niet, ook hij heeft een eigen plaatje in zijn hoofd. Je ouders hebben verdriet, maar jóuw pijn, en jóuw gemis kennen ze niet. Anderen kunnen zich niet verbinden met het zo gewenste kindje. En daardoor is het lastiger om de ernst van het gemis te beseffen. Dat maakt rouwen bij een kinderwens anders en vaak eenzaam.
Bedenk een ritueel
Wat soms helpt, is als je een naam geeft aan je niet geboren kindje. Of, als je kinderloos blijft: om een ritueel te bedenken waarmee je je nooit gekomen kindje herdenkt. Zo geef je mensen een aanknopingspunt om over je kinderwens te praten, en kunnen ze iets dichterbij komen, en je meer steunen.
2. Iedereen in jouw leeftijdsgroep krijgt kinderen.
Een kinderwens staat voor een bepaalde fase in het leven: die van het leven doorgeven, van een nieuwe generatie grootbrengen voor de toekomst. Je bent volwassen, hebt een opleiding gevolgd en bent gaan werken. Je bent er klaar voor om moeder te worden. En heel duidelijk: bijna iedereen om je heen is ermee bezig en lijkt zwanger. Al die anderen: zíj vervullen wél die levensfase, en jou lukt het niet, zo voelt het.
Alle aandacht gaat ook naar die zwangere vrouwen.
Mensen gaan nu eenmaal met hun aandacht makkelijker naar positieve, leuke dingen dan naar ‘negatieve’, verdrietige. De ander groeit. Jij wordt kleiner. De ander gaat vooruit. Jij staat stil. Het lukt je niet om blij te zijn voor die ander, omdat je eigen gemis zo ingrijpend is. En waar moet je het dan over hebben? Alles valt in het niets bij een zwangerschap.
Ik schrijf dit niet om het je in te wrijven.
Maar om je te laten zien dat het logisch is dat dit moeilijk voor je is. Het omgaan met alle zwangeren in je omgeving, moet niet worden afgedaan als ‘jaloezie’ of het iemand ‘wel of niet gunnen’. Het is extreem pijnlijk, omdat je zelf zo graag moeder zou worden. Dit verdriet mag er dus zijn, je hoeft het niet te verstoppen, omdat je jaloezie lelijk vindt. Want daar gaat het dus niet om.  
Veel van mijn coachees vinden dat ze ‘niet moeten zeuren.’
Ze zijn lichtelijk verbaasd te horen dat het andere mensen ook zo veel verdriet geeft, als ze (nog) niet zwanger zijn. Maar het is een van de meest ingrijpende periodes in je leven. Misschien ook wel de eerste echt grote tegenslag waar je voor komt te staan.   
Zoek een praat maatje
Een tip van Maya, mijn opleider in rouw en onvervulde kinderwens: zoek een praat-maatje. Vraag die persoon of het goed is dat je het komende half jaar bij hem of haar je hart mag uitstorten. Spreek met die ander af dat jij de enige bent die vertelt en dat het niet uitmaakt of je iets voor de vijftigste keer herhaalt. Op deze momenten hoeft er geen wederzijdsheid te zijn, dat is heel belangrijk (en ook wat mensen vaak zoeken in de wandelcoaching). De ander luistert alleen, geeft geen tips of advies, geeft geen eigen ervaringen. Je hoeft niet te vragen: ‘En hoe is het nou met jóu?’
Het klinkt misschien een beetje gemaakt, maar door zo’n constructie kom je tegemoet aan je behoefte om je te uiten. Je creëert een apart moment om over je gevoelens rondom je kinderwens te praten. Het komt niet tussen jou en je partner in te staan (zie volgende punt), en je kunt ándere momenten met vriendinnen en familie gebruiken voor leuke dingen, en om op te laden. Want soms vertroebelt je verdriet alle momenten samen, dat is ook jammer. Die goede momenten samen heb je ook nodig. Haal het uit elkaar, en maak duidelijke afspraken.
3. Rouw om een kinderwens wordt anders beleefd door partners.
Dit versterkt het gevoel van eenzaamheid, van er alleen voorstaan. Ieder mens heeft zijn eigen overlevingsstrategie. Je bent zelf in je diepste kern aangetast, je verdriet is zo groot. Je moet alle zeilen bijzetten om te overleven. Het wordt heel lastig om in die toestand de ander nog te steunen. Vaak groeien stellen uit elkaar. Je voelt de verwijdering. En daardoor moet je je nóg meer zelf zien te redden. Terwijl je elkaar juist zo nodig hebt.
Ieder zit op zijn eigen eilandje met zijn verdriet.
De een (ik wil zeggen: de man. Maar zo zwart-wit is het natuurlijk niet) trekt zich terug en gaat fietsen of meer werken. Hij wil het oplossen, hij wil je beschermen, hij zegt dat het wel goed komt. De ander (ja toch vaak: de vrouw) wil práten over de situatie en de pijn, steeds opnieuw. Ze wil een arm om haar schouder. Ze wil dat de ander ook verdriet heeft en vindt het moeilijk te begrijpen als ze dat verdriet niet ziet. Herkenbaar?
Dit is dus een wezenlijk verschil met rouwen bij een overlijden. Toen jouw opa overleed, was jouw partner waarschijnlijk je steun en toeverlaat, degene bij wie je kon uithuilen en bij wie je troost vond. Nu is dat anders, want de rouw treft ook je partner.
Vraag je partner hoe het gaat
Laat je partner zien dat je begrijpt dat hij/zij het verdriet oplost met fietsen, gamen of muziek luisteren.
Vraag je partner hoe het gaat. Zeg: Het moet voor jou ook ingewikkeld zijn dat je met lege handen staat. Hoe is dat voor jou? Waar zit jouw verdriet?
In de wandelcoaching vertel ik niet zo veel, ik luister dan vooral naar jou.
Maar in geschreven tekst kan ik kennis en ervaringen die ik opdoe wel delen. Ik hoop dat het je wat brengt.
Weet jij even niet hoe je verder moet?
Werk actief aan je herstel. Een individueel wandelcoachingstraject is helemaal afgestemd op jouw situatie en jouw behoeftes.
Stuur me een berichtje voor een kennismakingswandeling of voor meer informatie.
Moniek
06-18208533
Copyright Brand Exponents 2018. All Rights Reserved
Privacy Settings
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google
Save